"Niet alles dat glinstert is van goud",
Bekend gezegde.
De naam van de tentoonstelling is "Until the Wolf is There", genaamd naar een kinderliedje met dezelfde naam. Het kinderlied is als volgt: "Laten we in het bos spelen totdat de wolf er is, is de wolf er?" Vervolgens antwoordt de wolf welke activiteit hij uitvoert om zijn dag te beginnen. Terwijl de wolf zich voorbereidt, spelen de kinderen. De wolf staat op, poetst zijn tanden, wast zich en kleedt zich, totdat hij klaar is om te jagen. Dan antwoordt de wolf de kinderen dat hij er al is en dat hij ze gaat opeten. Hij start zijn jacht en de kinderen vluchten.
UNTIL THE WOLF IS THERE toont een dualiteit: een bizarriteit. De werken ogen schoon, maar raken aan meer complexere onderliggende thema's die het gevolg zijn van sociale of persoonlijke problemen. Zowel het positieve (het bos, de jungle, het kind, de familie, de viering van het leven) en het negatieve (de wolf, het roofdier, angst, armoe, conflict) nemen deel aan het spel. Een aantal van de behandelde onderwerpen zijn ontbering, migratie, oorlog en uitputting van natuurlijke hulpbronnen,
maar ook mentale toestanden, zoals depressie, angst en eenzaamheid, kwetsbaarheid en gevoelsproblemen.
De tentoonstelling laat tevens zien hoe individuen of processen complexe situaties kunnen doorstaan en weerstand kunnen bieden. Ondanks gevoelens die iemand als zwak, fragiel of droevig kunnen bestempelen, kan een persoon zijn schoonheid laten zien in zijn kwetsbaarheid en kan hij sterk zijn door met die gevoelens te leven en liefdevol zijn door empathie te tonen jegens anderen. Ondanks geweld, kunnen personen bewonderenswaardige kracht tonen in de vorm van liefde en gemeenschapsgevoel. Ondanks milieuvervuiling, kan de natuur ook haar kracht en haar weerstand tonen.
Tenslotte dient gezegd te worden dat de schoonheid van de werken hen een sprookjesachtige notie geeft - die ook als een ongemakkelijke schoonheid kan aanvoelen - hetgeen goed past bij de locatie van het kasteel.
PARCE
Landgoed De Campagne is een Gents natuurreservaat en park. Het omvat verschillende biotopen zoals een vijver, graslanden, bosgebieden en kanalen en heeft daardoor een zeer diverse fauna en flora. De villa was vroeger onderdeel van een groter kasteel, bewoond door de familie Hamelinck in de 18e eeuw. Later verlieten ze de plek omdat een familielid, Louis Hamelinck daar werd vermoord. Daarna was het eigendom van de jezuïetenorde. In 1972 werd het eigendom van de Stad Gent. De tuin werd geopend voor het publiek en het kasteel werd aangewezen als cultureel centrum. Naar mijn mening is dit een goede locatie in relatie tot het thema van de tentoonstelling.
Addres: Gijzelstraat 12, 9031 Ghent
Oppervlakte: 277m2 (verdeeld over twee kamers)
KUNSTENAARS
PROGRAMMA
Gentse Feesten Special: Cocktail/BBQ-night in het bos:
20 July, 17-20 uur
Carolina Rodríguez
(COL)
"Dónde están los niños" (Waar zijn de kinderen?) Is een retrospectieve tentoonstelling van de kunstenares, die al meer dan 15 jaar nadenkt over de positie van kinderen in onze samenleving en hoe in sommige gevallen de media onze manier van naar hen kijken transformeert. Carolina gebruikt kleurpotloden en andere materialen die ons dichter tot de kinderwereld brengen, maar de aanblik die ze produceert is van cruciaal en veroorzaakt reflectie bij de toeschouwer over de kindertijd in onze hedendaagse samenleving.
Peter Land (DK)
PETER LAND is een van de toonaangevende hedendaagse kunstenaars van Denemarken. Hij maakt performances, schilderijen, tekeningen, video's, sculpturen ... met hetzelfde handelsmerk, zijn tragikomedische flair.
.
De ambities en mislukkingen van de mens als hij moeite heeft om evenwicht en betekenis te vinden, zijn de terugkerende bron voor absurde situaties en composities. Tegelijkertijd duister en grappig, hopeloos en licht, schuwt hij nooit het extreme, en worden we geconfronteerd met onze eigen 'al te menselijk-' heid, die ons eraan herinnerend hoeveel we ons bezig houden met onze identiteit en hoe deze wellicht wordt bepaald door de mislukking in plaats van door het worden van ons 'zelf'.
.
Het onderbewustzijn en de zelf worden verkend door de grenzen tussen herinneringen en expressie te vervagen, door kinderspelletjes en nachtmerries, wanhoop en het idyllische ... Het surrealistische en het groteske ontbranden een existentiële vervreemding en we blijven onrustig maar geamuseerd.
.
Het werk van Land is te zien geweest op tal van tentoonstellingen in Europa, Noord-Amerika, Azië en Australië, waaronder soloshows in Galleri Nicolai Wallner, Kopenhagen, Denemarken; het New Museum, New York, NY; en het Mori Art Museum, Tokyo, Japan. Land vertegenwoordigde Denemarken op de Biënnale van Venetië in 2005.
Referenties:
Galleri Nicolai Wallner, "Peter Land - Showbizz (2015)".
E. Emmert et. al, "Peter Land: Absolute Perfection" Berlin: Hatje Cantz 2013.
Marina Lauwers (BE)
Een hek, een huisje met een boom, een kaal landschap met een boom, een huisje op een klip. Stil wachtend, een vreemde wereld waarin Alice is ingevallen. De illusie van de vredige omgeving die we dachten te hebben maar we zien leegte en eenzaamheid. De wolf is hier geen woest roofdier, de wolf is de illusie proberen vast te houden en woest om ons heen te slaan naar al wat zogenaamd onze cultuur kan bedreigen. Roodkapje staat alleen.
Luis Hernández Mellizo (COL)
Lumpenproletariaat, arbeider, aristocraat, alles in één. Kunstenaar worden betekent waarschijnlijk ernaar streven om van alles vervreemd te geraken. Autonomie en goede deals. Trompe l'oeil. Alle gereedschappen van de kunstenaar zijn tweesnijdende zwaarden. Een kunstenaar kan zijn ziel verkopen, maar nooit zijn tijd. De kunstenaar leert door te doen en dat betekent dat hij vroeg of laat alles zal maken. Alleen de kunstenaar weet dat hij het niet weet (vertel dit niet door). Schilderen is het enige beroep van de kunstenaar, eveneens voor iedereen die niet-schilderkunst tot een beroep heeft kunnen maken. Het beroep van de kunstenaar is de kunst van niet werken. Luis' werk verwijst voortdurend naar schilderkunst. De arbeid van de kunstenaar is het beroep van het niet kennen van welke kunst dan ook. Luis' werk verwijst voortdurend naar arbeid. De kunst van de kunstenaar is de arbeid van het hebben van geen beroep.
Barbara Rink (NL)
In haar installatiewerk gebruikt Barbara de basiselementen van de schilderkunst als sculpturale componenten. Ze ontleedt schilderkunst in uitgesneden vormen, hellingen, lijnen, schaduw en licht. Deze komen samen in fragiel ogende structuren, die constructies van de geest weerspiegelen. Door verschillende momenten in de tijd te suggereren die op hetzelfde moment plaatsvinden, zoals het uit elkaar vallen en het in aanbouw zijn, onderzoekt ze organische en cyclische processen en voegt ze een performatieve kwaliteit toe aan vaste werken. Vanuit een perspectief van magisch denken beschouwt ze de mogelijkheden van schilderen en kleur als middelen om driedimensionale ruimte te verkennen.
Maite Ibarreche (COL)
Het werk van Maite is gerelateerd aan de manier waarop wij mensen met onze natuurlijke hulpbronnen omgaan. Het werk is in verandering: het toont het proces van uitputting. Maite's werk spreekt over hoe wij met de wereld werken, hoe onze exploitatie van de wereld onhoudbaar is. Ze probeert universele denkbeelden op te roepen door middel van de beeldtaal van de materie zelf. Hierin komen het imaginaire en het fysieke, het overschot en de leegte, de accumulatie en het residu en de nevenschikking van verschillende momenten van een proces tezamen. De kunstenares gelooft dat het mogelijk is in deze dualiteiten, evenals in de lichte aanwijzingen die in de materie zijn gegrift door de processen zelf, de dynamiek te herkennen die wij mensen met onze materiële en symbolische hulpbronnen uitvoeren.
Doina Kraal (NL)
Doina: Een klein beeldje - een figuur met een bobbelige rug, of een rugzak en een groot hoofd - ziet er van buiten vriendelijk uit. Een tweede sculptuur is nogal amorf; het is bedekt met wat lijkt op donkerrode modder met een ruwe textuur. De bovenste helft wordt gevormd uit twee stompe punten en van beneden steken er 4 stelen uit. Deze sculpturen zijn niet gemaakt als kunstwerken, maar als fetisjafbeeldingen of objecten gebruikt in rituelen in Togo, Afrika. Ze zijn gemaakt volgens een vast recept. De huidige eigenaar, kunstenaar George Degenhart, begon met het verzamelen van deze beeldjes, niet vanwege het verhaal dat ze vertellen, maar eerder omdat ze door grote groepen mensen kunnen worden begrepen, wanneer ze in de juiste context worden geplaatst. Het idee van een universeel begrip loopt door zijn oeuvre van abstracte werken. Voor Degenhart is de individuele geschiedenis van deze objecten niet zo interessant. In tegenstelling tot Degenhart voel ik wel de drang om de verhalen en geschiedenissen van deze objecten, de geheimen die ze kunnen bevatten, te onderzoeken. Fetisjbeeldjes zijn vaak gevuld met een magische, plantaardige of kruidensubstantie of met (kostbare) metalen. Ik heb een selectie van fetisj beeldjes onderzocht, onder meer door het maken van röntgenfoto's, zoals te zien is in dit werk.
De dualiteit die in deze tentoonstelling aan de orde komt, betreft de viering van het leven versus de vernietiging ervan. Ik identificeer me sterk met het altijd nieuwsgierige, spelende kind, maar ik weet dat het roofdier niet kan worden vermeden en dat het ook in mij leeft. We bestaan uit contrasterende elementen, we hebben een rechter en een linker hemisfeer, die idealiter samenwerken en elkaar aanvullen. De tegenstellingen die we om ons heen vinden, waarvan ik niet geloof dat ze op zichzelf staan; ze zullen altijd zoeken naar of zich wenden tot de tegenpartij. Rebis is de eenheid van mannelijk en vrouwelijk (het is afgeleid van het Latijnse res bina, wat dubbele materie betekent). Het is het resultaat van alchemische zuivering, het proces van het scheiden van tegengestelde kwaliteiten. Die eigenschappen worden samengebracht als een hermafrodiet in een enkel lichaam. Wanneer de vriendelijke Windzanger (het beeldje met de rugzak) is geröntgend, blijkt hij bruut geperforeerd te zijn door grote nagels. Ook zijn buik is gevuld met schelpen en metaal. Hoezeer ik deze wonderlijke sculpturen respecteer, kan ik niet ontkennen dat het maken van röntgenfoto's van deze beeldjes tevens een daad van geweld is, een invasieve manier om de geheimen die ze bevatten te onderzoeken.
Marcela Varela (COL)
In onze kindertijd is verstoppen een fundamenteel onderdeel van ons spel. We fantaseren en leven een vaste realiteit waarvan we hopen dat we deze niet zullen vergeten. We koesteren en bewaken die realiteit angstvallig voor de mening van anderen, van volwassenen. Tijdens het spel komen scenario's, personages en verhalen spontaan tot leven. De personages en scenario's die op het doek verschijnen, maken deel uit van de fantasie en een parallelle wereld die bestaat in de geest van de kunstenaar: een bos waarin het magische en sombere naast elkaar bestaan. Het halfdoorzichtige weefsel, gelijk een herinnering, laat ons zien, hoe verwarrend het is om te observeren wat erachter gebeurt en om te weten wat er gebeurt wanneer anderen zich verbergen. Fantasie en realiteit zijn met elkaar verweven in een scenario dat op mysterieuze wijze de intenties verbergt waarmee het is gemaakt. Hier, tussen de dikte van de dunne stof, stelt de kunstenaar een uitstekende plek voor om de prooi te verbergen voor de blikken, terwijl de toeschouwer de rol van jager op zich neemt.
Laura Vargas (COL)
Laura Vargas toont illustraties van dieren die met uitsterven worden bedreigd, met als doel de toeschouwer te laten reflecteren naar aanleiding van de confrontatie met de kwestie van de wrede verdwijning en jacht op deze soorten in een "kinderachtige en pedagogische" context waar het niet zo klaarblijkelijk is om dergelijke ruwe taal te presenteren.
Laura Peña (COL)
Laura's werk ontstond uit bezorgdheid over de strijd van hen die gedwongen zijn om in de schaduw van geweld te leven, maar tevens uit bewondering voor een gemeenschap die ondanks hun omstandigheden trots is op hun eigen technologie, cultuur en tradities.
De werken draaien om de kuststreek van El Choco, een van de meer achtergestelde regio's in Colombia, die tevens sterk wordt beheerst door drugsmaffia en drugshandel. Om die reden kunnen de bewoners hun huis hier niet verlaten op de momenten dat deze illegale groepen hen dit verbieden
Laura's werken verwijzen naar een groep jongens die 'de Matachines' werd genoemd. De groep kreeg die bijnaam omdat ze maskers voor zichzelf en de gemeenschap maakte, die werden gebruikt tijdens feestdagen en vieringsdansen. Op deze manier bracht ze vreugde tot de gemeenschap. Op een dag werden de Matachines uitgenodigd om een voetbalwedstrijd te komen spelen in een ander dorp, waar prijzen konden worden gewonnen. De jongens keerden echter nooit terug en werden de volgende dag door hun moeders in zakken en in stukjes gehakt teruggevonden, met sporen van marteling, terwijl de jongens met het conflict niets te maken hadden.
Dergelijke praktijken worden gebruikt door paramilitaire groepen om het gebied onder de duim te houden door middel van angst en geweld. Ze hebben plaats in enkele van de vele "palafito" -huizen, kenmerkend voor de regio. Dit zijn houten huizen gebouwd op palen in het water. De gemeenschap bouwt deze huizen al sinds generaties, omdat ze het meest bestand zijn tegen het water, de natuur niet schaden en bovendien erg nuttig zijn voor hen die van de visserij leven. De huizen beschermen van oudsher ook tegen roofdieren, vijanden en uitwasemingen van de grond.
De moeders van de jongens (en moeders in de regio in het algemeen) protesteren sindsdien door een gemaskerde dans met sterke bewegingen, die een protest zijn tegen degenen die hen dwingen te leven in de schaduw van geweld. Tegelijkertijd zorgt de dans ervoor dat ze niet gemakkelijk kunnen worden herkend / gepakt. De dans viert echter ook dat slachtoffers van een conflict uiteindelijk weer sterk kunnen worden. Een protest van geluk en nagedachtenis ontstond uit pijn. Het werk toont een gemeenschap die er staat: die ondanks de omstandigheden die hen beïnvloedden, omdat hun grondgebied strategisch door illegale groepen als uitvalsbasis werd gekozen, zij hun tradities, cultuur en architectuur met kracht behouden.
CREDITATIE
Kunstenaars:
CAROLINA RODRĺGUEZ (COL)
SOLO TENTOONSTELLING: “DONDE ESTAN LOS NIÑOS”
PETER LAND (DK)
BARBARA RINK (NL)
MARINA LAUWERS (BE)
DOINA KRAAL (NL)
MAITE IBARRECHE (COL)
LUIS HERNÁNDEZ (COL)
MARCELA VARELA (COL)
CARLOS SANTOS, VICTORIA SANTOS, CRISTÓBAL SANTOS, NATHALIA AZUERO (COL)
LAURA PEÑA (COL)
LAURA VARGAS (COL)
Introductietekst van de tentoonstelling: PARCE
Introductieteksten bij de werken: PARCE Directeur en de kunstenaars
Tekst "Notes on Drawing": JAIME CERON (COL)
Selectie van werken/projectregie : LAURA PEÑA MURCIA (Directeur van PARCE)
Organisator: PARCE ART INITIATIVE
Projectdirigie en werkenselectie door
LAURA PEÑA
PARCE DIRECTOR
De tentoonstelling is gebaseerd op de connecties tussen mensen afkomstig van verschillende plaatsen. Het project wordt georganiseerd op basis van samenwerking, uit eigen middelen (via zelfmanagement) en de middelen van de kunstenaars. We proberen sponsoring te verzamelen om sommige artiesten te helpen bij het dekken van een deel van hun reis- en transportkosten. Als u ons wilt ondersteunen, in het algemeen of voor een specifiek project, klik dan op de onderstaande link om uit te vinden hoe.