.jpg)
"Niet alles dat glinstert is van goud",
Bekend gezegde.
De naam van de tentoonstelling is "Until the Wolf is There", genaamd naar een kinderliedje met dezelfde naam. Het kinderlied is als volgt: "Laten we in het bos spelen totdat de wolf er is, is de wolf er?" Vervolgens antwoordt de wolf welke activiteit hij uitvoert om zijn dag te beginnen. Terwijl de wolf zich voorbereidt, spelen de kinderen. De wolf staat op, poetst zijn tanden, wast zich en kleedt zich, totdat hij klaar is om te jagen. Dan antwoordt de wolf de kinderen dat hij er al is en dat hij ze gaat opeten. Hij start zijn jacht en de kinderen vluchten.
UNTIL THE WOLF IS THERE toont een dualiteit: een bizarriteit. De werken ogen schoon, maar raken aan meer complexere onderliggende thema's die het gevolg zijn van sociale of persoonlijke problemen. Zowel het positieve (het bos, de jungle, het kind, de familie, de viering van het leven) en het negatieve (de wolf, het roofdier, angst, armoe, conflict) nemen deel aan het spel. Een aantal van de behandelde onderwerpen zijn ontbering, migratie, oorlog en uitputting van natuurlijke hulpbronnen,
maar ook mentale toestanden, zoals depressie, angst en eenzaamheid, kwetsbaarheid en gevoelsproblemen.
De tentoonstelling laat tevens zien hoe individuen of processen complexe situaties kunnen doorstaan en weerstand kunnen bieden. Ondanks gevoelens die iemand als zwak, fragiel of droevig kunnen bestempelen, kan een persoon zijn schoonheid laten zien in zijn kwetsbaarheid en kan hij sterk zijn door met die gevoelens te leven en liefdevol zijn door empathie te tonen jegens anderen. Ondanks geweld, kunnen personen bewonderenswaardige kracht tonen in de vorm van liefde en gemeenschapsgevoel. Ondanks milieuvervuiling, kan de natuur ook haar kracht en haar weerstand tonen.
Tenslotte dient gezegd te worden dat de schoonheid van de werken hen een sprookjesachtige notie geeft - die ook als een ongemakkelijke schoonheid kan aanvoelen - hetgeen goed past bij de locatie van het kasteel.
PARCE
KUNSTENAARS
De volgende teksten zijn een mengeling van woorden van de kunstenaars en woorden van PARCE. Ze bevatten zodoende de individuele waarderingen van iedere kunstenaar en de perspectieven, gedachten en de dialogen die de PARCE directeur tegenkwam bij het organiseren en creëren van deze tentoonstelling.
Peter Land (DK)
Titel: Absolute perfection (Absolute perfectie)
Jaar: 2013
Techniek: siliconen, was, stof, spiegel
Dimensies: 40 x 15 x 20 cm
Het werk verkent de verbanden en nevenschikkingen tussen de ideeën van perfectie en prestaties.
Het werk van Peter Land gaat veelal over de fijne lijn tussen het echte en het surreële, terwijl hij de realiteit van de menselijke conditie onderzoekt. Zijn beeltenissen geven de toeschouwer een ongemakkelijk gevoel door hun jonge leeftijd. Het gebruik van jonge kinderen en hun naïviteit en onschuld van de jeugd worden gecontrasteerd door hun zeer volwassen-achtige expressies en houding. Hun houding en uiterlijk confronteert ons met de volwassen idealen van perfectie en falen en de druk en verwachtingen die op kinderen wordt gelegd. Ze laten "een interne gevoeligheid en een soort externe, gemaskeerde stoerheid zien die ongetwijfeld gedeeld wordt door Land" (1)
Peter Land gebruikt zichzelf als zijn belangrijkste bron voor onderzoek en transponeert zichzelf vaak in zijn werk, waarbij hij zijn eigen kwetsbaarheden onthult.
Het idee van het kind dat aan de verwachtingen moet voldoen, kan worden uitgebreid tot het idee van de kunstenaar zelf als iemand die moet presteren en slagen voor een publiek. In de woorden van Galleri Nicolai Wallner voor de tentoonstelling Showbizz (2015): "In een realiteit waarin de kunstenaar, het kunstwerk, de instelling en de toeschouwer intrinsiek met elkaar verbonden zijn, gaat de rol die de kunstenaar speelt in relatie tot het werk verder dan simpelweg de maker van het werk en wordt hij begrepen als een soort figuur die kan worden getypeerd en waarvan verwacht wordt dat hij aan een de verwachtingen voldoet. Land vraagt de toeschouwer om zijn eigen motieven in dit paradigma in twijfel te trekken. Welke verwachtingen hebben zij op hem gelegd in de rol van Peter Land, de kunstenaar? " (2)
"Na het observeren van het werk van Land, realiseerde ik me dat sommige van mijn gedachten stemmen hebben die hun oorsprong hebben in mijn jeugd. In mijn eigen stem hoor ik mijn vaders stem die me zegt gedisciplineerd te zijn en in een andere gedachte hoor ik ook mijn moeder die me vertelt naar de planten te luisteren. Sommige van deze stemmen werden vrienden en anderen werden inquisiteurs "
-Parce Director
PETER LAND is een van de toonaangevende hedendaagse kunstenaars van Denemarken. Hij maakt performances, schilderijen, tekeningen, video's, sculpturen ... met hetzelfde handelsmerk, zijn tragikomedische flair.
De ambities en mislukkingen van de mens als hij moeite heeft om evenwicht en betekenis te vinden, zijn de terugkerende bron voor absurde situaties en composities. Tegelijkertijd duister en grappig, hopeloos en licht, schuwt hij nooit het extreme, en worden we geconfronteerd met onze eigen 'al te menselijk-' heid, die ons eraan herinnerend hoeveel we ons bezig houden met onze identiteit en hoe deze wellicht wordt bepaald door de mislukking in plaats van door het worden van ons 'zelf'.
Het onderbewustzijn en de zelf worden verkend door de grenzen tussen herinneringen en expressie te vervagen, door kinderspelletjes en nachtmerries, wanhoop en het idyllische ... Het surrealistische en het groteske ontbranden een existentiële vervreemding en we blijven onrustig maar geamuseerd.
Het werk van Land is te zien geweest op tal van tentoonstellingen in Europa, Noord-Amerika, Azië en Australië, waaronder soloshows in Galleri Nicolai Wallner, Kopenhagen, Denemarken; het New Museum, New York, NY; en het Mori Art Museum, Tokyo, Japan. Land vertegenwoordigde Denemarken op de Biënnale van Venetië in 2005.
Marina Lauwers (BE)
"Een hek, een huisje met een boom, een kaal landschap met een boom, een huisje op een klip. Stil wachtend, een vreemde wereld waarin Alice is ingevallen. De illusie van de vredige omgeving die we dachten te hebben maar we zien leegte en eenzaamheid. De wolf is hier geen woest roofdier, de wolf is de illusie proberen vast te houden en woest om ons heen te slaan naar al wat zogenaamd onze cultuur kan bedreigen. Roodkapje staat alleen."
-Marina Lauwers
Sprookjes vormen de basis van Marina's werk in deze tentoonstelling. Een plastic zak, in de zak een wit huis. Beschermingslagen bouwen en tegelijkertijd eenzaamheid creëren, de mogelijkheid van liefde en expansie verminderend . De tas beschermt tegen het onbekende, maar verhindert ook de toegang van zuurstof. Marina's verhalen spreken over verschillende kwesties, waaronder de angst voor het onbekende, het vreemde, de ander, de buitenlander of de migrant. Ze verwijzen naar het wanhopige verlangen van zelfbescherming in een zoektocht naar geluk en een beter leven, maar hoe dit ook juist tegen kan werken en leidt tot isolatie.
Titel: Er is iemand in het huis!
Jaar: 2015
Techniek: potlood en waterverf op karton, papier en een tak
Dimensie: 70 X 41 x 14 cm
Titel: Het huis op de rand van de klif
Jaar: 2017
Techniek: sculptuur: hout, inkt, papier, draad, tak
Dimensies: 26 x 25 x 8 cm
Titel: Kan de maan zien en horen wat er in het huis gebeurd?
Jaar: 2018
Techniek: verpotlood op hout, ijzer, touw en papier
Dimensies: 20 X 12 x 6 cm
Titel: Onder een sterrenhemel
Jaar: 2018
Techniek: tekening: verscheidene technieken, verf en inkt op karton
Dimensies: 18 x 19 cm
Titel: Wie is er bang van de grote zwarte wolf?
Jaar: 2015
Techniek: vulpen op papier
Dimensies: 36 x 26 cm
Titel: Veilig?
Jaar: 2014
Techniek: papier, verf, touw en plastic
Dimensies: 26 x 25 x 8 cm
Laura Peña (COL)
De bewoners van de paalwoningen gebruiken meestal hangmatten (chinchorros) om te slapen, die gemaakt zijn met morichevezel en waarvan het weefsel ook dient als een manier van expressie en communicatie in de gemeenschap. Ze bevatten verhalen, een differentiatie van status in de congregatie, collectieve overtuigingen, etc. De chinchorros markeren ook specifieke momenten van de leden van de gemeenschap. In sommige inheemse groepen bijvoorbeeld, wordt de chinchorro symbolisch gebruikt om de overgang van kindertijd naar volwassenheid te markeren. Over het algemeen zijn weefsels in voorwerpen zoals hangmatten en rugzakken een fundamenteel onderdeel van de cultuur in verschillende inheemse gemeenschappen in Amerika.
Het zijn huizen die op het water zijn gebouwd, ondanks dat er land in de buurt is. De constructies zijn gescheiden van het vasteland om de temperatuur te reguleren, aangezien de aarde tweemaal zo snel opwarmt als water. Water heeft ook meer vermogen om warmte te absorberen en de beweging van het water verdeelt de warmte waardoor het zich niet kan ophopen. De huizen zijn tevens gebouwd op water, om de bewoners te beschermen tegen aanvallen van dieren en omdat waterkanalen, rivieren en zeeën de belangrijkste vormen van communicatie en ondersteuning zijn.
Titel: Matachin
Jaar: 2019
Techniek: verscheidene
Dimensies: verscheidene
Mijn werk ontstond uit bezorgdheid over de strijd van hen die gedwongen zijn om in de schaduw van geweld te leven, maar tevens uit bewondering voor een gemeenschap die ondanks hun omstandigheden trots is op hun eigen technologie, cultuur en tradities. Tijdens mijn onderzoek voor dit project identificeerde ik mezelf met de betrokken gemeenschappen, wat resulteerde in een nog sterker gevoel dat het mijn land en ook mij persoonlijk treft.
The work revolves around the coastal region of El Choco, one of the more deprived regions in Colombia, which is also heavily controlled by drug mafia and drug trafficking violence. The control of these groups is so strong, that people are not able to leave their homes when they forbid them to do so.
Mijn werken draaien om de kuststreek van El Choco, een van de meer achtergestelde regio's in Colombia, die tevens sterk wordt beheerst door drugsmaffia en drugshandel. Om die reden kunnen de bewoners hun huis hier niet verlaten op de momenten dat deze illegale groepen hen dit verbieden.Mijn werken verwijzen naar een groep jongens die 'de Matachines' werd genoemd. De groep kreeg die bijnaam omdat ze maskers voor zichzelf en de gemeenschap maakte, die werden gebruikt tijdens feestdagen en vieringsdansen. Op deze manier bracht ze vreugde tot de gemeenschap. Op een dag werden de Matachines uitgenodigd om een voetbalwedstrijd te komen spelen in een ander dorp, waar prijzen konden worden gewonnen. De jongens keerden echter nooit terug en werden de volgende dag door hun moeders in zakken en in stukjes gehakt teruggevonden, met sporen van marteling,
Titel: Palafito Oscilando ("Wankel Paalhuis")
Jaar: 2019
Techniek: verscheidene
Dimensies: verscheidene
Hoewel dit werk onstabiel lijkt, is het standvastig. De architectuur van palafitos wordt gekenmerkt door hun zelfvoorzienendheid. Ze zijn ecologisch, vanwege hun lage energieverbruik en omdat ze rekening houden met de oriëntatie van de constructie, het land en de omringende natuur. Van oorsprong waren het constructies die ontworpen waren om zelfvoorzienend en zelfregulerend te zijn. Ze zijn nauw verwant met het landschap en de natuur, waarvan de bescherming en zorg van vitaal belang is voor deze gemeenschappen, en daarom moet de palafito – o.a. - regenwater kunnen hergebruiken.
Titel: Palafito en agua ("Paalhuis op het water")
Jaar: 2019
Techniek: verscheidene
Dimensies: verscheidene
De paalwoningen zijn architecturaal en ecologisch erfgoed in Noord- en Zuid-Amerika. Volgens antropologische studies werden de eerste palafitos gebouwd tussen 5000 en 1000 a.c. De inheemse Añú- of Parajuanos-stammen stonden bekend als de eerste architecten die gespecialiseerd waren in dit soort woningen. De paalwoningen hebben een nauwe relatie met de mangroven. De Rode Mangrove diende met zijn brede wortels als hun eerste fundament.
terwijl de jongens met het conflict niets te maken hadden. Er werd tevens een ander ongeidenticeerde jongen gevonden. Ik vermoed dat dit de reden was dat de Matachines wreden vermoord.
Dergelijke praktijken worden gebruikt door paramilitaire groepen om het gebied onder de duim te houden door middel van angst en geweld. Ze hebben plaats in enkele van de vele "palafito" -huizen, kenmerkend voor de regio. Dit zijn houten huizen gebouwd op palen in het water. De gemeenschap bouwt deze huizen al sinds generaties, omdat ze het meest bestand zijn tegen het water, de natuur niet schaden en bovendien erg nuttig zijn voor hen die van de visserij leven. De huizen beschermen van oudsher ook tegen roofdieren, vijanden en uitwasemingen van de grond.
De moeders van de jongens (en moeders in de regio in het algemeen) protesteren sindsdien door een gemaskerde dans met sterke bewegingen, die een protest zijn tegen degenen die hen dwingen te leven in de schaduw van geweld. Tegelijkertijd zorgt de dans ervoor dat ze niet gemakkelijk kunnen worden herkend / gepakt. De dans viert echter ook dat slachtoffers van een conflict uiteindelijk weer sterk kunnen worden. Een protest van geluk en nagedachtenis ontstond uit pijn. Het werk toont een gemeenschap die er staat: die ondanks de omstandigheden die hen beïnvloedden, omdat hun grondgebied strategisch door illegale groepen als uitvalsbasis werd gekozen, zij hun tradities, cultuur en architectuur met kracht behouden.
Maite Ibarreche
(COL)
Titel: Prueba inicial: Árbol ("Eerste poging: Boom")
Jaar: 2019
Techniek: Papieren mal. Bogen, gekleurd en gestapeld, gemonteerd op Hahnemüle papier.
Dimensies: