.jpg)
"Niet alles dat glinstert is van goud",
Bekend gezegde.
De naam van de tentoonstelling is "Until the Wolf is There", genaamd naar een kinderliedje met dezelfde naam. Het kinderlied is als volgt: "Laten we in het bos spelen totdat de wolf er is, is de wolf er?" Vervolgens antwoordt de wolf welke activiteit hij uitvoert om zijn dag te beginnen. Terwijl de wolf zich voorbereidt, spelen de kinderen. De wolf staat op, poetst zijn tanden, wast zich en kleedt zich, totdat hij klaar is om te jagen. Dan antwoordt de wolf de kinderen dat hij er al is en dat hij ze gaat opeten. Hij start zijn jacht en de kinderen vluchten.
UNTIL THE WOLF IS THERE toont een dualiteit: een bizarriteit. De werken ogen schoon, maar raken aan meer complexere onderliggende thema's die het gevolg zijn van sociale of persoonlijke problemen. Zowel het positieve (het bos, de jungle, het kind, de familie, de viering van het leven) en het negatieve (de wolf, het roofdier, angst, armoe, conflict) nemen deel aan het spel. Een aantal van de behandelde onderwerpen zijn ontbering, migratie, oorlog en uitputting van natuurlijke hulpbronnen,
maar ook mentale toestanden, zoals depressie, angst en eenzaamheid, kwetsbaarheid en gevoelsproblemen.
De tentoonstelling laat tevens zien hoe individuen of processen complexe situaties kunnen doorstaan en weerstand kunnen bieden. Ondanks gevoelens die iemand als zwak, fragiel of droevig kunnen bestempelen, kan een persoon zijn schoonheid laten zien in zijn kwetsbaarheid en kan hij sterk zijn door met die gevoelens te leven en liefdevol zijn door empathie te tonen jegens anderen. Ondanks geweld, kunnen personen bewonderenswaardige kracht tonen in de vorm van liefde en gemeenschapsgevoel. Ondanks milieuvervuiling, kan de natuur ook haar kracht en haar weerstand tonen.
Tenslotte dient gezegd te worden dat de schoonheid van de werken hen een sprookjesachtige notie geeft - die ook als een ongemakkelijke schoonheid kan aanvoelen - hetgeen goed past bij de locatie van het kasteel.
PARCE
KUNSTENAARS
De volgende teksten zijn een mengeling van woorden van de kunstenaars en woorden van PARCE. Ze bevatten zodoende de individuele waarderingen van iedere kunstenaar en de perspectieven, gedachten en de dialogen die de PARCE directeur tegenkwam bij het organiseren en creëren van deze tentoonstelling.
Peter Land (DK)
Titel: Absolute perfection (Absolute perfectie)
Jaar: 2013
Techniek: siliconen, was, stof, spiegel
Dimensies: 40 x 15 x 20 cm
Het werk verkent de verbanden en nevenschikkingen tussen de ideeën van perfectie en prestaties.
Het werk van Peter Land gaat veelal over de fijne lijn tussen het echte en het surreële, terwijl hij de realiteit van de menselijke conditie onderzoekt. Zijn beeltenissen geven de toeschouwer een ongemakkelijk gevoel door hun jonge leeftijd. Het gebruik van jonge kinderen en hun naïviteit en onschuld van de jeugd worden gecontrasteerd door hun zeer volwassen-achtige expressies en houding. Hun houding en uiterlijk confronteert ons met de volwassen idealen van perfectie en falen en de druk en verwachtingen die op kinderen wordt gelegd. Ze laten "een interne gevoeligheid en een soort externe, gemaskeerde stoerheid zien die ongetwijfeld gedeeld wordt door Land" (1)
Peter Land gebruikt zichzelf als zijn belangrijkste bron voor onderzoek en transponeert zichzelf vaak in zijn werk, waarbij hij zijn eigen kwetsbaarheden onthult.
Het idee van het kind dat aan de verwachtingen moet voldoen, kan worden uitgebreid tot het idee van de kunstenaar zelf als iemand die moet presteren en slagen voor een publiek. In de woorden van Galleri Nicolai Wallner voor de tentoonstelling Showbizz (2015): "In een realiteit waarin de kunstenaar, het kunstwerk, de instelling en de toeschouwer intrinsiek met elkaar verbonden zijn, gaat de rol die de kunstenaar speelt in relatie tot het werk verder dan simpelweg de maker van het werk en wordt hij begrepen als een soort figuur die kan worden getypeerd en waarvan verwacht wordt dat hij aan een de verwachtingen voldoet. Land vraagt de toeschouwer om zijn eigen motieven in dit paradigma in twijfel te trekken. Welke verwachtingen hebben zij op hem gelegd in de rol van Peter Land, de kunstenaar? " (2)
"Na het observeren van het werk van Land, realiseerde ik me dat sommige van mijn gedachten stemmen hebben die hun oorsprong hebben in mijn jeugd. In mijn eigen stem hoor ik mijn vaders stem die me zegt gedisciplineerd te zijn en in een andere gedachte hoor ik ook mijn moeder die me vertelt naar de planten te luisteren. Sommige van deze stemmen werden vrienden en anderen werden inquisiteurs "
-Parce Director
PETER LAND is een van de toonaangevende hedendaagse kunstenaars van Denemarken. Hij maakt performances, schilderijen, tekeningen, video's, sculpturen ... met hetzelfde handelsmerk, zijn tragikomedische flair.
De ambities en mislukkingen van de mens als hij moeite heeft om evenwicht en betekenis te vinden, zijn de terugkerende bron voor absurde situaties en composities. Tegelijkertijd duister en grappig, hopeloos en licht, schuwt hij nooit het extreme, en worden we geconfronteerd met onze eigen 'al te menselijk-' heid, die ons eraan herinnerend hoeveel we ons bezig houden met onze identiteit en hoe deze wellicht wordt bepaald door de mislukking in plaats van door het worden van ons 'zelf'.
Het onderbewustzijn en de zelf worden verkend door de grenzen tussen herinneringen en expressie te vervagen, door kinderspelletjes en nachtmerries, wanhoop en het idyllische ... Het surrealistische en het groteske ontbranden een existentiële vervreemding en we blijven onrustig maar geamuseerd.
Het werk van Land is te zien geweest op tal van tentoonstellingen in Europa, Noord-Amerika, Azië en Australië, waaronder soloshows in Galleri Nicolai Wallner, Kopenhagen, Denemarken; het New Museum, New York, NY; en het Mori Art Museum, Tokyo, Japan. Land vertegenwoordigde Denemarken op de Biënnale van Venetië in 2005.
Marina Lauwers (BE)
"Een hek, een huisje met een boom, een kaal landschap met een boom, een huisje op een klip. Stil wachtend, een vreemde wereld waarin Alice is ingevallen. De illusie van de vredige omgeving die we dachten te hebben maar we zien leegte en eenzaamheid. De wolf is hier geen woest roofdier, de wolf is de illusie proberen vast te houden en woest om ons heen te slaan naar al wat zogenaamd onze cultuur kan bedreigen. Roodkapje staat alleen."
-Marina Lauwers
Sprookjes vormen de basis van Marina's werk in deze tentoonstelling. Een plastic zak, in de zak een wit huis. Beschermingslagen bouwen en tegelijkertijd eenzaamheid creëren, de mogelijkheid van liefde en expansie verminderend . De tas beschermt tegen het onbekende, maar verhindert ook de toegang van zuurstof. Marina's verhalen spreken over verschillende kwesties, waaronder de angst voor het onbekende, het vreemde, de ander, de buitenlander of de migrant. Ze verwijzen naar het wanhopige verlangen van zelfbescherming in een zoektocht naar geluk en een beter leven, maar hoe dit ook juist tegen kan werken en leidt tot isolatie.
Titel: Er is iemand in het huis!
Jaar: 2015
Techniek: potlood en waterverf op karton, papier en een tak
Dimensie: 70 X 41 x 14 cm
Titel: Het huis op de rand van de klif
Jaar: 2017
Techniek: sculptuur: hout, inkt, papier, draad, tak
Dimensies: 26 x 25 x 8 cm
Titel: Kan de maan zien en horen wat er in het huis gebeurd?
Jaar: 2018
Techniek: verpotlood op hout, ijzer, touw en papier
Dimensies: 20 X 12 x 6 cm
Titel: Onder een sterrenhemel
Jaar: 2018
Techniek: tekening: verscheidene technieken, verf en inkt op karton
Dimensies: 18 x 19 cm
Titel: Wie is er bang van de grote zwarte wolf?
Jaar: 2015
Techniek: vulpen op papier
Dimensies: 36 x 26 cm
Titel: Veilig?
Jaar: 2014
Techniek: papier, verf, touw en plastic
Dimensies: 26 x 25 x 8 cm
Laura Peña (COL)
De bewoners van de paalwoningen gebruiken meestal hangmatten (chinchorros) om te slapen, die gemaakt zijn met morichevezel en waarvan het weefsel ook dient als een manier van expressie en communicatie in de gemeenschap. Ze bevatten verhalen, een differentiatie van status in de congregatie, collectieve overtuigingen, etc. De chinchorros markeren ook specifieke momenten van de leden van de gemeenschap. In sommige inheemse groepen bijvoorbeeld, wordt de chinchorro symbolisch gebruikt om de overgang van kindertijd naar volwassenheid te markeren. Over het algemeen zijn weefsels in voorwerpen zoals hangmatten en rugzakken een fundamenteel onderdeel van de cultuur in verschillende inheemse gemeenschappen in Amerika.
Het zijn huizen die op het water zijn gebouwd, ondanks dat er land in de buurt is. De constructies zijn gescheiden van het vasteland om de temperatuur te reguleren, aangezien de aarde tweemaal zo snel opwarmt als water. Water heeft ook meer vermogen om warmte te absorberen en de beweging van het water verdeelt de warmte waardoor het zich niet kan ophopen. De huizen zijn tevens gebouwd op water, om de bewoners te beschermen tegen aanvallen van dieren en omdat waterkanalen, rivieren en zeeën de belangrijkste vormen van communicatie en ondersteuning zijn.
Titel: Matachin
Jaar: 2019
Techniek: verscheidene
Dimensies: verscheidene
Mijn werk ontstond uit bezorgdheid over de strijd van hen die gedwongen zijn om in de schaduw van geweld te leven, maar tevens uit bewondering voor een gemeenschap die ondanks hun omstandigheden trots is op hun eigen technologie, cultuur en tradities. Tijdens mijn onderzoek voor dit project identificeerde ik mezelf met de betrokken gemeenschappen, wat resulteerde in een nog sterker gevoel dat het mijn land en ook mij persoonlijk treft.
The work revolves around the coastal region of El Choco, one of the more deprived regions in Colombia, which is also heavily controlled by drug mafia and drug trafficking violence. The control of these groups is so strong, that people are not able to leave their homes when they forbid them to do so.
Mijn werken draaien om de kuststreek van El Choco, een van de meer achtergestelde regio's in Colombia, die tevens sterk wordt beheerst door drugsmaffia en drugshandel. Om die reden kunnen de bewoners hun huis hier niet verlaten op de momenten dat deze illegale groepen hen dit verbieden.Mijn werken verwijzen naar een groep jongens die 'de Matachines' werd genoemd. De groep kreeg die bijnaam omdat ze maskers voor zichzelf en de gemeenschap maakte, die werden gebruikt tijdens feestdagen en vieringsdansen. Op deze manier bracht ze vreugde tot de gemeenschap. Op een dag werden de Matachines uitgenodigd om een voetbalwedstrijd te komen spelen in een ander dorp, waar prijzen konden worden gewonnen. De jongens keerden echter nooit terug en werden de volgende dag door hun moeders in zakken en in stukjes gehakt teruggevonden, met sporen van marteling,
Titel: Palafito Oscilando ("Wankel Paalhuis")
Jaar: 2019
Techniek: verscheidene
Dimensies: verscheidene
Hoewel dit werk onstabiel lijkt, is het standvastig. De architectuur van palafitos wordt gekenmerkt door hun zelfvoorzienendheid. Ze zijn ecologisch, vanwege hun lage energieverbruik en omdat ze rekening houden met de oriëntatie van de constructie, het land en de omringende natuur. Van oorsprong waren het constructies die ontworpen waren om zelfvoorzienend en zelfregulerend te zijn. Ze zijn nauw verwant met het landschap en de natuur, waarvan de bescherming en zorg van vitaal belang is voor deze gemeenschappen, en daarom moet de palafito – o.a. - regenwater kunnen hergebruiken.
Titel: Palafito en agua ("Paalhuis op het water")
Jaar: 2019
Techniek: verscheidene
Dimensies: verscheidene
De paalwoningen zijn architecturaal en ecologisch erfgoed in Noord- en Zuid-Amerika. Volgens antropologische studies werden de eerste palafitos gebouwd tussen 5000 en 1000 a.c. De inheemse Añú- of Parajuanos-stammen stonden bekend als de eerste architecten die gespecialiseerd waren in dit soort woningen. De paalwoningen hebben een nauwe relatie met de mangroven. De Rode Mangrove diende met zijn brede wortels als hun eerste fundament.
terwijl de jongens met het conflict niets te maken hadden. Er werd tevens een ander ongeidenticeerde jongen gevonden. Ik vermoed dat dit de reden was dat de Matachines wreden vermoord.
Dergelijke praktijken worden gebruikt door paramilitaire groepen om het gebied onder de duim te houden door middel van angst en geweld. Ze hebben plaats in enkele van de vele "palafito" -huizen, kenmerkend voor de regio. Dit zijn houten huizen gebouwd op palen in het water. De gemeenschap bouwt deze huizen al sinds generaties, omdat ze het meest bestand zijn tegen het water, de natuur niet schaden en bovendien erg nuttig zijn voor hen die van de visserij leven. De huizen beschermen van oudsher ook tegen roofdieren, vijanden en uitwasemingen van de grond.
De moeders van de jongens (en moeders in de regio in het algemeen) protesteren sindsdien door een gemaskerde dans met sterke bewegingen, die een protest zijn tegen degenen die hen dwingen te leven in de schaduw van geweld. Tegelijkertijd zorgt de dans ervoor dat ze niet gemakkelijk kunnen worden herkend / gepakt. De dans viert echter ook dat slachtoffers van een conflict uiteindelijk weer sterk kunnen worden. Een protest van geluk en nagedachtenis ontstond uit pijn. Het werk toont een gemeenschap die er staat: die ondanks de omstandigheden die hen beïnvloedden, omdat hun grondgebied strategisch door illegale groepen als uitvalsbasis werd gekozen, zij hun tradities, cultuur en architectuur met kracht behouden.
Maite Ibarreche
(COL)
Titel: Prueba inicial: Árbol ("Eerste poging: Boom")
Jaar: 2019
Techniek: Papieren mal. Bogen, gekleurd en gestapeld, gemonteerd op Hahnemüle papier.
Dimensies: 49 x 57 cm
Het werk van Maite is gerelateerd aan de manier waarop wij mensen met onze natuurlijke hulpbronnen omgaan. Het werk is in verandering: het toont het proces van uitputting. In haar werk, werd alleen de eerste laag ingekleurd, door het in inkt te dompelen. Deze laag voorziet alle volgende lagen van inkt, tot er geen inkt meer over is. De eerste laag heeft daarom een volle kleur en de laatste laag is vrijwel kleurloos.
"Mijn werk spreekt over hoe wij met de wereld werken, hoe onze exploitatie van de wereld onhoudbaar is. Ik probeer universele denkbeelden op te roepen door middel van de beeldtaal van de materie zelf. Hierin komen het imaginaire en het fysieke, het overschot en de leegte, de accumulatie en het residu en de nevenschikking van verschillende momenten van een proces tezamen. Ik geloof dat het mogelijk is in deze dualiteiten, evenals in de lichte aanwijzingen die in de materie zijn gegrift door de processen zelf, de dynamiek te herkennen die wij mensen met onze materiële en symbolische hulpbronnen uitvoeren."
-Maite Ibarreche
Luis Hernandez Mellizo (COL)
Titel: La vestidura del pueblo ("De kleding van het volk")
Jaar: 2010
Techniek: Gevouwen bankbiljetten
Dimensies: 15 x 15 cm
Dit werk maakt deel uit van een serie waarin Luis verschillende bankbiljetten naar kleding vouwde: de kleding van volkeren . De bankbiljetten verwijzen naar specifieke kwesties voor een bepaald land, bijvoorbeeld een historische gebeurtenis. De plooien werden aangepast voor ieder werk en bevatten bankbiljetten van verschillende landen over de hele wereld, o.a. communistische landen en landen die niet meer bestaan.
Dit specifieke biljet is de duizend peso van Colombia, die niet meer in productie (maar nog steeds in omloop) is. Het toont de Bogotazo van 1948 en de Colombiaanse politieke leider en voormalig presidentskandidaat Gaitán. Gaitán was geliefd bij de massa wegens het bekritiseren van de heersende klassen en de belofte van meer gelijkheid en landhervorming. Hij werd vermoord in 1948, hetgeen leidde tot grote woede, die in de hoofdstad uitbrak in een golf van geweld die bekend staat als de Bogotazo. De Bogotazo resulteerde in de dood van meer dan 5.000 mensen en was het begin van een gewelddadige periode van politieke onrust in Colombia: een 10-jarige burgeroorlog, bekend als La Violencia (het geweld).
Het werk is ook een politiek statement: de manier waarop het gecommercialiseerd is maakt het tegelijkertijd toegankelijk voor iedereen en niet voor iedere persoon. Hiermee weerstaat Luis de traditionele kunstmarkt gedomineerd door een elite.
Titel: Bread and Work ("Brood en werk")
Jaar: 2018
Techniek: Verfroller interventie
Dimensies: verscheidene
Een kunstwerk van Hernández Mellizo dat kunst en werk reflecteert als een ondeelbare schakel. Eten, werk, kunst ... deze instrumenten vormen een oppervlak of platform van interventie. De kunstenaar vertrekt vanuit objecten en beelden die historisch geassocieerd zijn met het concept van arbeid, zoals geld, landbouwproducten, gereedschappen van traditionele ambachten en politieke symbolen, en voegt daar een nieuwe betekenis toe, waardoor hij de definities van kunst in vraag stelt, zoals productie, waarde, originaliteit en legitimiteit. Op deze manier stelt hij een reeks contrasten vast tussen de originele stukken en de interventies die hun niet-kapitaliseerbare karakter onthullen en spreken van arbeid als een actie die is getransformeerd. Deze oefening laat zien dat zowel de
waarde als de betekenis van de objecten die verband houden met het begrip arbeid worden gegeven door associaties en precieze betekenissen en dat deze nietig kunnen worden verklaard door middel van formele wijzigingen. Dit is hoe de functie, reikwijdte en relevantie van arbeid als concept worden herwerkt, terwijl het een herinterpretatie voorstelt, met de waarschuwing dat de betekenis veel ruimer is dan die van de sociale constructie waarin die is ingelijst.
LUIS HERNANDEZ MELLIZO onderzoekt culturele identiteiten en sociale discoursen op verschillende plaatsen, gericht op het leggen van verbindingen tussen zijn werk en een arbeidersklasse.
Doina Kraal (NL)
Doina: Een klein beeldje - een figuur met een bobbelige rug, of een rugzak en een groot hoofd - ziet er van buiten vriendelijk uit. Een tweede sculptuur is nogal amorf; het is bedekt met wat lijkt op donkerrode modder met een ruwe textuur. De bovenste helft wordt gevormd uit twee stompe punten en van beneden steken er 4 stelen uit. Deze sculpturen zijn niet gemaakt als kunstwerken, maar als fetisjafbeeldingen of objecten gebruikt in rituelen in Togo, Afrika. Ze zijn gemaakt volgens een vast recept. De huidige eigenaar, kunstenaar George Degenhart, begon met het verzamelen van deze beeldjes, niet vanwege het verhaal dat ze vertellen, maar eerder omdat ze door grote groepen mensen kunnen worden begrepen, wanneer ze in de juiste context worden geplaatst. Het idee van een universeel begrip loopt door zijn oeuvre van abstracte werken. Voor Degenhart is de individuele geschiedenis van deze objecten niet zo interessant. In tegenstelling tot Degenhart voel ik wel de drang om de verhalen en geschiedenissen van deze objecten, de geheimen die ze kunnen bevatten, te onderzoeken. Fetisjbeeldjes zijn vaak gevuld met een magische, plantaardige of kruidensubstantie of met (kostbare) metalen. Ik heb een selectie van fetisj beeldjes onderzocht, onder meer door het maken van röntgenfoto's, zoals te zien is in dit werk.
De dualiteit die in deze tentoonstelling aan de orde komt, betreft de viering van het leven versus de vernietiging ervan. Ik identificeer me sterk met het altijd nieuwsgierige, spelende kind, maar ik weet dat het roofdier niet kan worden vermeden en dat het ook in mij leeft. We bestaan uit contrasterende elementen, we hebben een rechter en een linker hemisfeer, die idealiter samenwerken en elkaar aanvullen. De tegenstellingen die we om ons heen vinden, waarvan ik niet geloof dat ze op zichzelf staan; ze zullen altijd zoeken naar of zich wenden tot de tegenpartij. Rebis is de eenheid van mannelijk en vrouwelijk (het is afgeleid van het Latijnse res bina, wat dubbele materie betekent). Het is het resultaat van alchemische zuivering, het proces van het scheiden van tegengestelde kwaliteiten. Die eigenschappen worden samengebracht als een hermafrodiet in een enkel lichaam. Wanneer de vriendelijke Windzanger (het beeldje met de rugzak) is geröntgend, blijkt hij bruut geperforeerd te zijn door grote nagels. Ook zijn buik is gevuld met schelpen en metaal. Hoezeer ik deze wonderlijke sculpturen respecteer, kan ik niet ontkennen dat het maken van röntgenfoto's van deze beeldjes tevens een daad van geweld is, een invasieve manier om de geheimen die ze bevatten te onderzoeken.
Titel: Rebis
Jaar: 2012-2019
Techniek: Röntgenfoto's op duratrans en duraclear, glas, krijtpapier, mdf
Dimensies: 40 x 40 cm
Titel: Windzanger
Jaar: 2012-2019
Techniek: Röntgenfoto's op duratrans en duraclear, glas, krijtpapier, mdf
Dimensies: 40 x 60 cm
Marcela Varela (COL)
Titel: A place to hide (I, II, III) ("Een plek om je te verstoppen")
Jaar: 2019
Techniek: verf voor stof op chiffon
Dimensies: 70 x 280 cm
In onze kindertijd is verstoppen een fundamenteel onderdeel van ons spel. We fantaseren en leven een vaste realiteit waarvan we hopen dat we deze niet zullen vergeten. We koesteren en bewaken die realiteit angstvallig voor de mening van anderen, van volwassenen. Tijdens het spel komen scenario's, personages en verhalen spontaan tot leven. De personages en scenario's die op het doek verschijnen, maken deel uit van de fantasie en een parallelle wereld die bestaat in de geest van de kunstenaar: een bos waarin het magische en sombere naast elkaar bestaan. Het halfdoorzichtige weefsel, gelijk een herinnering, laat ons zien, hoe verwarrend het is om te observeren wat erachter gebeurt en om te weten wat er gebeurt wanneer anderen zich verbergen. Fantasie en realiteit zijn met elkaar verweven in een scenario dat op mysterieuze wijze de intenties verbergt waarmee het is gemaakt. Hier, tussen de dikte van de dunne stof, stelt de kunstenaar een uitstekende plek voor om de prooi te verbergen voor de blikken, terwijl de toeschouwer de rol van jager op zich neemt.
Titel: The forest ("Het bos")
Jaar: 2019
Techniek: keramiek en glas
Serie van keramische sculpturen, geïnspireerd op scenario's en geïllustreerde karakters. Voor Marcela is de sculptuur een uitbreiding van de tekening. Het is een van de manieren om de kijker op een driedimensionale manier dichter bij de wereld te brengen die ze pretendeert te representeren. De sculptuur stelt haar in staat een stap verder te gaan dan papier, zonder de lichamelijkheid en de fysieke sensatie van “het bewonen van” een ruimte te verliezen.
Dimensies: verscheidene
Barbara Rink (NL)
Titel: Spectrum Line
Jaar: 2019
Techniek: Installatie: sisaltouw (20 mm x 50 m), verf, pigment
Dimensies: Verscheidene
Spectrum Line speelt met de verschillende associaties die het materiaal, een touw, inherent heeft. Zowel het negatieve (dood, neergaand) als het positieve (levensreddend, stijgend). Symbolische connotaties zijn duidelijk. De kleuren van het zichtbare spectrum die op het touw worden aangebracht, voegen een derde element toe; een verbinding met de natuur. Het is een destillatie van de basiskleuren die deel uitmaken van elke vorm die we in de natuurlijke wereld zien. Planten, vogels en andere dieren gebruiken allemaal kleur om hun plaats in de wereld te manifesteren. Aldus benaderd op een schilderkunstige manier, met zijn subtiele tinten en kleurveranderingen, gaat het werk over hoe we ons verbinden met onze omgeving en hoe we ruimte ervaren. Tegelijkertijd onderzoekt het de grenzen en mogelijkheden van het schilderen zelf.
Titel: Wing Plan
Jaar: 2019
Techniek: Acryl op papier en hout
Dimensies: Verscheidene
Wing Plan shows two large pieces of paper draped over a trestle, one similar to an enlarged bird wing and the other abstractly painted in the colours of a changing evening sky. They lightly touch the ground and several smaller pieces of paper are
bound and lying on the floor. The title plays with architecture, escapism, return to nature. This work, as well as Spectrum Line refers to two symbolic directions; ascension and descension. Again, Rink is connecting colour to how we experience space and our place in nature.
In haar installatiewerk gebruikt Barbara de basiselementen van de schilderkunst als sculpturale componenten. Ze ontleedt schilderkunst in uitgesneden vormen, hellingen, lijnen, schaduw en licht. Deze komen samen in fragiel ogende structuren, die constructies van de geest weerspiegelen. Door verschillende momenten in de tijd te suggereren die op hetzelfde moment plaatsvinden, zoals het uit elkaar vallen en het in aanbouw zijn, onderzoekt ze organische en cyclische processen en voegt ze een performatieve kwaliteit toe aan vaste werken. Vanuit een perspectief van magisch denken beschouwt ze de mogelijkheden van schilderen en kleur als middelen om driedimensionale ruimte te verkennen.
Laura Vargas (COL)
Titel: No quiero desaparecer (ik wil niet verdwijnen)
Jaar: 2016-2019
Techniek: Waterverf, Digitale tekening, Adobe Photoshop, Digitale prints 1/10
Dimensies: 30 x 30 cm
"Ik wil niet verdwijnen" is een serie dieren die met uitsterven worden bedreigd, met als doel de toeschouwer te laten reflecteren naar aanleiding van de confrontatie met de kwestie van de wrede verdwijning en jacht op deze soorten in een "kinderachtige en pedagogische" context waar het niet zo klaarblijkelijk is om dergelijke ruwe taal te presenteren."
-Laura Vargas
"Deze serie doet me nadenken over kinderverhalen, hoe we ze gebruiken om onszelf weer tot kinderen te transformeren om belangrijke kwesties of zelfs problemen door schoonheid te communiceren. Het is ook in dialoog met het werk van Marina en Peter Land: wanneer een verhaal kan gaan te ver en een angst te creëren? Hoe spreken we op een manier dat problemen gecommuniceerd kunnen worden zonder gebrek aan empathie, irrationele angst of angst? "
-PARCE Directeur
Carlos Santos, Victoria Santos, Cristóbal Santos, Nathalia Azuero (COL)
Titel: New economics of migration ("Nieuwe economie van migratie)
Jaar: 2019
Techniek: Documentatie van een actie
Dimensies: variabel
Objecten - en vooral meubels - zijn op een etnografische manier intrinsiek verbonden met het gebruik dat hen wordt gegeven door de samenleving waartoe zij behoren.
Als referentie naar het ideaal van het Bauhaus om 'moderne oplossingen' voor het moderne huis te creëren: hoe kunnen meubels - hoe modern dan ook - in een huisideaal passen dat zich in toenemende mate bezighoudt met constante bewegingen, vernieuwing, migratie en nomadisme?
In deze gezinsactie wordt nagedacht over de levensduur van dingen en hoe een nieuwe economie ontstaat op basis van het gebruik van hulpbronnen die als ruïnes van de moderniteit worden beschouwd.
-Santos-Azuero family
Dit project is ontstaan uit de moeilijkheid om een huis te vinden wanneer de kunstenaars met twee kinderen naar Duitsland verhuisden om te studeren. Gedurende twee maanden moesten de kunstenaars continu verhuizen: verblijven in hostels, airbnbappartementen, opvangplaatsen voor vrouwen en appartementen voor andere studenten. Het niet spreken van de taal en de status van immigrant maakten ongetwijfeld hun mogelijkheden om een appartement te vinden nog ingewikkelder, terwijl ze over voldoende economische solvabiliteit beschikten. Slechts door tussenkomen van een organisatie die immigranten helpt, vond de familie een appartement. Eenmaal verhuist naar hun nieuwe adres, realiseerden ze zich dat het appartement niet was uitgerust met de basisvoorzieningen en dat ze veel geld zouden moeten investeren om het meubilair te kopen om een thuis te creëren en hun kinderen een goed leven te geven. Door hun gebrek aan budget zagen ze echter een nieuwe kans: ze werden zich bewust van de grote hoeveelheid meubels in perfecte staat waar mensen zich in de omgeving van ontdoen. Beetje bij beetje beginnen ze een huis te bouwen met dit meubilair, maar in het proces beseffen ze zich hoe deze praktijk nauw verbonden is met twee grote problemen zoals consumentisme en migratie.
Carolina Rodríguez
(COL)
"Dónde están los niños" (Waar zijn de kinderen?) is een retrospectieve tentoonstelling van de kunstenares, die al meer dan 15 jaar nadenkt over de positie van kinderen in onze samenleving en hoe in sommige gevallen de media onze manier van naar hen kijken transformeert. Carolina gebruikt kleurpotloden en andere materialen die ons dichter tot de kinderwereld brengen, maar de aanblik die ze produceert is van cruciaal en veroorzaakt reflectie bij de toeschouwer over de kindertijd in onze hedendaagse samenleving.
Titel: Un dibujo no son todos los dibujos ("Een tekening zijn niet alle tekeningen")
Jaar: 2018
Techniek: kleurpotlood op papier
Dimensies: 27.9 x 21.5 cm
In Un dibujo no son todos los dibujos, presenteert Carolina verscheidene kleurpotloodtekeningen en een specifieke ruimte-interventie. Dankzij een apparaat bedacht door de kunstenaar, tonen de werken hun inhoud gedeeltelijk en blijft deze gedeeltelijk verborgen. De uitnodiging tot observatie is intenser, onder andere omdat men op het eerste gezicht slechts een stel ogen ziet. Dankzij dit object dat een groot deel van het werk beslaat, wordt vertraging en afleiding gegenereerd in relatie met het beeld. Bij het ontdekken van elk stuk worden unieke relaties met de vormen en wat ze vertegenwoordigen gegenereerd. De slagen die Rodriguez gebruikt zijn ruw, zoals die van een baby. Maar hun kracht en energie is perfect gekanaliseerd, ingesloten. Meisjes en jongens verkleed als volwassenen; vermomd als leidinggevenden, zakenlieden, rockers, cowgirls, topvrouwen, enzovoort. De outfits voelen nep. En de personages lijken hun ware uiterlijk van peuter te verbergen. Dit hoeft niet te worden opgemerkt ware het niet dat ze niet verantwoordelijk lijken te zijn voor hun outfits. Het is alsof ze teleurgesteld vragen: hoeveel langer wil je dat ik voor je poseer? Heb je me niet genoeg gezien? Wat wil je nog meer?
Titel: Chocobreak
Jaar: 2018
Techniek: kinderobjecten uit snoepwikkels
Dimensies: verscheidene
"Dit werk is, naast een statement, een poging te begrijpen waarom jonge kinderen op straat werken. Ik begreep dat het een methode van overleven is; en kinderen kleden en voeden zich van wat ze verkopen, daarom maakte ik een serie kinderkleertjes en portretten van kinderen. De snoeppapiertjes zijn kleurrijk en ze hebben me geholpen om de twee metaforen uit te drukken die ik wilde tonen: "Ik kleed me van wat ik verkoop" – een verwijzing naar de kinderen die snoep op straat moeten verkopen om hun gezinnen te helpen - en de zoetheid die kinderen omringt. Kleuren betekenen voor mij “leven” en in mijn werk geven kleuren leven aan wat is vergeten en aan wat is achtergelaten. Vandaag de dag zien we kinderen in verschillende tegenstrijdige situaties: meisjes en jongens zijn moeders, vaders, modellen, prostituees, soldaten, enz. Het lijkt alsof we in een wereld leven zonder jeugd, zonder begin, maar met een vooropgezet doel. Ik geloof in de kindertijd en het lichtspectrum dat voortkomt uit haar essentie. Dit ik probeer te materialiseren in mijn werk. Ongeacht zijn omstandigheden, een kind is altijd een kind. Omdat zijn aard onaanraakbaar is, levend en vol kleuren, kan niets dit veranderen. Massamedia proberen ons hierin wellicht van gedachten te veranderen. Ze kunnen ons zelfs laten vergeten, maar niemand zal ooit zijn kinderlijkheid verliezen, welke altijd vol leven en kleur is."
-Carolina Rodriguez
Titel: OH SEÑOR! ("OH SIR!")
Jaar: 2016
Techniek: kleurentekening. Was op papier.
Dimensies: verscheidene grootformaten
Deze reeks is geïnspireerd op het boek "The Lord of the Flies" waarin het duidelijk is wat de reikwijdte kan zijn van een kind. Zodoende maakte Carolina deze tekeningen in groot formaat opdat volwassenen de superioriteit en kracht van de kindertijd kunnen zien.
Titel: Súplicas ("Smeken")
Jaar: 2018
Techniek: color pencil on paper
Dimensies: 33 x 44 cm
Deze serie draait om de manieren waarop de denkbeelden van volwassenen hun invloed hebben op kinderen.
Titel: Fuego de niños ("Kindervuur")
Jaar: 2006
Techniek: kleurpotlood op papier
Dimensies: 70 x 50 cm
"Juego betekent spel in het spaans, "juego de niños" is dus kinderspel. Fuego betekent vuur in het spaans. Met slechts een letter verandert het spel."
-PARCE Director
Titel: The Real Maddie ("De echte Maddie")
Dimensies: 50 x 70 cm
Deze serie is geinspireerd op het . Amerikaanse tienermodel Maddie Ziegler, wiens foto's door sommigen aan de kaak werden gesteld door hun volwassen verschijning en poses.
"Dit werk doet mij herinneren aan de "american girl" competities, waarbij uiteindelijk een meisje werd vermoord. Er wordt vermoed dat zij vermoord werd door mensen die er belang bij hadden dat een ander meisje de wedstrijd zou winnen. ."
-PARCE Directeur
Titel: Dibujos Heridos ("Gewonde tekeningen")
Jaar: 2012
Techniek: gemengde technieken, linten, papier, kleurpotlood
Dimensies: verscheidene
Titel: Realidad Aumentada ("Uitvergrootte realiteit")
Jaar: 2010
Techniek: kleurpotlood op papier
Dimensies: 22 x 28 cm
Voorafgaand aan haar carrière als kunstenares, studeerde Carolina enige tijd rechten in haar thuisstad Bogota, Colombia. Bij het verlaten van de universiteit zag zij regelmatig kinderen op straat snoepjes verkopen. Het greep haar aan en zij wist niet goed wat zij hiermee aan moest: de snoepjes kopen of juist geen geld geven in zulke situaties. Later begon zij te werken met kinderorganisaties en kwam zij erachter dat kinderen dit soms uit noodzaak moesten doen. Ze begon meer en meer na te denken over de positie van kinderen in onze samenleving. Zodoende begon zij haar kunststudies, gemotiveerd om mensen te bereiken door kunst en het onderwerp zodoende onder de aandacht te brengen/bespreekbaar te maken. Ze gebruikt felle kleuren, ruwe krassen en materialen die kinderlijkheid belichamen, waarmee ze dichter tot de kinderwereld probeert te komen. In haar werk denkt ze na over het kind zijn en wat kinderlijkheid en kindertijd inhouden in onze hedendaagse samenleving. Haar werken zijn bedoeld om de grootsheid van kinderen te onthouden. Dit zien we terug in Chocobreak en Un dibujo no son todos los dibujos", "Oh Senor!" en "Que bonito es dibujar" enkele van de vele werken van Carolina die te zien zullen zijn op deze tentoonstelling.
Begeleidende tekst bij Carolina Rodríguez werk door Jaime Ceron
Jaime Ceron - Notes on Drawing
This is a retrospective exhibition of the artist, who for more than 15 years has been reflecting on the position of children in oursociety and how in some cases the media transforms our way of seeing and relating to them. Carolina uses colored pencils and other materials that bring us closer to the world of children, however the sight she produces is critical and provokes in theviewer reflection about childhood in the contemporary world.
Notes on Drawing
Drawing is one of the few artistic labors practiced by almost every non-artist at some point in their lives. Even the logic of drawing is incorporated into different professional studies in which art is not necessarily the main focus. Artists currently working in the field of drawing have therefore redefined their conceptual scope and analyzed much more closely the cultural span of this practice.
Carolina Rodriguez has assimilated drawing into these extended codes and her images thereforeseem tied toavariety of cultural references. Her drawings are in no way limited to the conventional art world (or art history); rather they converse with a visual culture, more open and meaningful, that encompasses a variety of social and cultural areas. In this way, drawing affords a relaxed approach to the esthetic conventions of the Art World and allows for the identification and transformation of cultural referencesfrom other worlds.
An analysis of her work must take into consideration its resemblance with the graphic morphology of children’s drawings, a fundamental touch originating in a certain characteristic disdain in the intention and intensity of its lines. When a child attempts to represent an event in the form of a drawing he or she works hard, with the greatest of effort and dedication leading to formal results we interpret (nearsightedly)as careless.
When an artist such as Carolina Rodriguez offers us lines resembling those of children, her principles of configuration are obviously different and respond to different interests. Her drawings therefore denaturalize the idea of imitation in art and suggest a kind of cultural mimicry related perhaps to the ideas of Georges Bataille regarding the resemblance between children’s pictures and primitive art (cave drawings especially) demonstrating that the games going on behind representation are linked to positive and negative pleasures. After all, it is impossible to create a drawing without destroying an empty space.
Meer informatie:
+32483342456
https://parcegallery.wixsite.com/parce
@parce.iniciative
@carolinalaquedibuja
Deze tentoonstelling en de kunstlezing op 20 juli 2019 waren onderdeel van het programma van de Gentse Feesten 2019.
De Gentse Feesten is een van de grootste culturele en populaire festivals in Europa. De Gentse Feesten word het derde grootste stadsfestival in Europa genoemd, voorafgegaan door de Fallas in Valencia en het Oktoberfest in München.
ConSentido houdt van Latijns-Amerika, Nederland en België en wil de uitwisseling tussen deze drie plaatsen bevorderen. Ze doen dit door vanuit een verrassend perspectief te informeren over Latijns-Amerika. Realistisch, maar niet cynisch. Idealistisch, maar niet naïef. Met een digitaal formaat en een brede auteursbasis bieden ze innovatieve informatie over het huidige Latijns-Amerika; voorbij de mythen en vooroordelen en met respect voor de grote sociale veranderingen die het continent doormaakt.
Hoofdredacteur en verslaggever Nadine van Parys van Present in Gent schreef over de tentoonstelling.
Present in Gent houdt van humor en rapporten met een twist, maar in termen van nieuwsverzameling en -transmissie willen ze het zo goed mogelijk maken, op basis van hun eigen capaciteiten, interesses, talenten en opleiding.
Kortom, "Present in Gent" is voor iedereen die een band / relatie heeft met Gent ... dus voor de bewoner, de voorbijganger, de toerist, de ondernemer, de straatmuzikant en de performer enz ..
CREDITATIE EN REFERENTIES
Kunstenaars:
CAROLINA RODRĺGUEZ (COL)
SOLO TENTOONSTELLING: “DONDE ESTAN LOS NIÑOS”
PETER LAND (DK)
BARBARA RINK (NL)
MARINA LAUWERS (BE)
DOINA KRAAL (NL)
MAITE IBARRECHE (COL)
LUIS HERNÁNDEZ (COL)
MARCELA VARELA (COL)
CARLOS SANTOS, VICTORIA SANTOS, CRISTÓBAL SANTOS, NATHALIA AZUERO (COL)
LAURA PEÑA (COL)
LAURA VARGAS (COL)
Introductietekst van de tentoonstelling: PARCE
Introductieteksten bij de werken: PARCE Directeur en de kunstenaars
Tekst "Notes on Drawing": JAIME CERON (COL)
Selectie van werken/projectregie : LAURA PEÑA MURCIA (Directeur van PARCE)
Organisator: PARCE ART INITIATIVE
https://www.instagram.com/parce.iniciative/
Referenties:
(1) Galleri Nicolai Wallner, "Peter Land - Showbizz (2015)", see: https://nicolaiwallner.com/exhibition/exhibition_85/
(2) idem.
(3) E. Emmert et. al, "Peter Land: Absolute Perfection" Berlin: Hatje Cantz 2013.
De locatie voor de tentoonstelling, Landgoed De Campagne is een villa die vroeger onderdeel was van een groter kasteel, bewoond door de familie Hamelinck in de 18e eeuw. Later verlieten ze de plek omdat een familielid, Louis Hamelinck daar werd vermoord. Het landgoed omvat verschillende biotopen zoals een vijver, graslanden, bosgebieden en kanalen en heeft daardoor een zeer diverse fauna en flora. De tentoonstellingsruimte staat zodoende in dialoog met het thema van de tentoonstelling.
PARCE Art Initiative is een kunstenaarsinitiatief dat onder andere residenties, kunstprojecten en tentoonstellingen, lezingen en andere kunstgerelateerde evenementen organiseert.
Zoals gezegd pogen wij in onze projecten locaties te kiezen die in dialoog zijn met de werken. Dit is bijvoorbeeld te zien in een tentoonstellingsproject dat we afgelopen april deden, getiteld Debris (Time Contingencies), een tentoonstelling rond het concept van het verstrijken van de tijd en dat plaatsvond in een laatgotische kapel. Voor deze tentoonstelling werkten we met kunstenaars uit België, het Verenigd Koninkrijk en Colombia en we konden op de steun van de Ambassadeur van Colombia voor het Koninkrijk België rekenen.