Juli-Augustus 2020
ONTRAFELINGEN
Deze tentoonstelling draait rond kunst, vooral schilderkunst, bekeken vanuit het concept van deconstructie. Ons doel is om de materie waaruit schilderkunst al eeuwenlang bestaat maar eveneens het concept van schilderkunst zelf te onderzoeken. Wat is schilderkunst en hoe geeft of creëert het betekenis? Hoe complex is de betekenis dat wordt gegenereerd en kunnen we er überhaupt zeker van zijn?
Sinds Derrida de notie van deconstructie introduceerde in de jaren 1970 heeft deze kunst en literatuur beïnvloed en zelfs gedomineerd. In deze tentoonstelling focussen we op de vorm die deconstructie vandaag aanneemt en wat het betekent voor hedendaagse kunstenaars en hun kunst.
De tentoonstelling heeft plaats van 24 Juli - 10 Augustus 2020. Deelnemende kunstenaars komen uit Colombia, België en Nederland
24 Jul - 08 Aug
Opening: 25 Jul 14-18 uur.
Elke dag 11 - 18 uur, 's maandags dicht
KUNSTENAARS
PROGRAMMA
De volgende teksten zijn een mengeling van de eigen woorden van de kunstenaars en de woorden van Parce. Daarom bevatten ze individuele waarderingen van elke kunstenaar en het perspectief, de gedachten en dialogen die de organisatoren tegenkwamen tijdens het organiseren en samenstellen van deze tentoonstelling.
Mateo Cohen (COL)
Titel: No title ("The Green one"), in uitvoering
Jaar: 2020
Techniek: gerecycleerde olieverf, bubbelplastiek
Afmetingen: 150 x 170 cm
Titel: No title ("The Diptych")
Jaar: 2020
Techniek: olieverf op plastiek op een houten frame
Afmetingen: Diptych: two works of 120 x 100 cm each
Mateo: "Ik bouw mijn schilderijen op in lagen. Ik begrijp deze lagen niet alleen als gekleurde lagen maar als materie waarbij elk spoor, elk kenmerk (zoals het doek of de tentoonstellingsruimte) een fundamentele rol speelt in het proces dat het beeld vormt. Ik voeg niet alleen lagen toe, ik verwijder ze ook. Wanneer ik de draden van het doek open of de verf eraf trek, probeer ik de materialen te activeren als “lagen” van het schilderij.
Ook al reageer ik enkel op vorm, kleur, textuur en formaat zoals een schilder zou doen, lijken mijn schilderijen helemaal niet op schilderijen door deze manier van werken. Dat betekent dat hun materiaaleigenschappen niet passen in de categorie van het schilderen, wat kan betekenen dat de toeschouwer helemaal geen beeld (figuratief) ziet.
Voor mij vertonen ze toch een soort diepte en compositie, zelfs als deze minimaal zijn. Ze praten wel over kwetsbaarheid en onrust, over de eenvoud en sterfelijkheid van kunst en de objecten die het voorstelt.
Maar schilderijen zijn altijd schimmige objecten vol geheimen geweest die zich langzaam voor ons openbaren. En dus denk ik graag aan mijn eigen artistieke praktijk als een oefening om geheimen te bouwen door het voor de hand liggende te onthullen."
Mateo Cohen is een beeldend kunstenaar die woont en werkt in Duitsland en Colombia. Hij studeerde aan de Los Andes University in Bogota en de University of the Arts in Berlijn waar hij in 2012 ook zijn master in de beeldende kunsten behaalde. Hij werd genomineerd voor de Residentie-beurs "Junge Kunst in Essen" en de "Meisterschülerpreis des Präsidenten“ van de Hogeschool voor de Kunsten in Berlijn (2012).
Mateo: "Ik schilder beelden die proberen om objecten niet voor de blik van de kijker te plaatsen. Ik verwijder het oppervlak van objectachtige schilderkunstige indrukken om het beeld leeg te houden en te ontsnappen aan eventuele relaties tussen figuren en achtergronden. De kijker komt via het oppervlak van het schilderij de ruimte van het beeld binnen en komt op het oppervlak van het schilderij naar buiten om het beeld weer achter zich te laten. Met andere woorden: we ervaren (terwijl we bewegen met onze perceptie) het beeld binnen een gegeven oppervlak (materie) en we ervaren het oppervlak als de constructie van een bepaald beeld (compositie).
Deze poging kan worden gezien als een eenvoudige oefening van het ordenen van de bouwstenen van het schilderij, die tot niets anders leidt dan tot het schilderen zelf. De hieruit volgende werken lijken echter niet gemakkelijk te definiëren binnen deze categorie. Het gebruik van kaders, canvas en verf vormt een context voor mijn artistieke werk en is onderdeel van de zoektocht naar manieren om deze 'materialen' met elkaar in verband te brengen. Hierbij zijn het behouden van grenzen, kaders of definities tussen beeldvormende middelen (tekenen, beeldhouwen, schilderen) niet langer relevant.
Het is mijns inziens relevanter om de complexiteit van het oppervlak te ontrafelen en door middel van schilderen te onderzoeken hoe ruimte door materie wordt verborgen en onthuld. Oftewel: hoe beelden ontstaan. "
Charlie De Voet (BE)
Titel: Weary Painting II
Jaar: 2019
Techniek: Olieverf op doek
Afmetingen: 35 x 42 cm
Dit werk maakt deel uit van de ‘Weary Paintings’-reeks, een serie werken over verdubbeling of een ‘werk-in-een-werk’; de verflaag die als een trompe-l’oeil op het schilderij is afgebeeld, werd letterlijk van het schilderij geschraapt en getransporteerd naar een ander schilderij…
Bij zijn reeks kleine schilderijen ('Weary Painting I, II, III, IV, V, VI', 2019) merken we de humoreske ironie op. Van een typisch Charlie De Voet-monochroom glijdt de verfhuid zomaar van het doek tot op de grond, of krult de verf (als een scheurkalender) omhoog. Opnieuw speelt de kunstenaar met het trompe l’oeil effect: uitsparingen van deels ongeprepareerde doek, illusionistisch slagschaduw, perspectivische weergave van ‘het-schilderij-in-het-schilderij’. Opmerkelijk is dat de verfhuidfragmenten letterlijk getransplanteerd zijn van andere schilderijen. (Hans Martens, 2020)
Title: A Painting As A Disguise For Self-Portrait As A Monster/Jester
Jaar: 2019
Techniek: Masker gemaakt uit olieverf, draad, belletjes, over mannequinhoofd op stalen voet
Dimensies: 62x53x174cm
De Voet: "Dit werk, dat mij nauw aan het hart ligt, betreft een echt masker dat volledig is opgebouwd uit een vel olieverf dat van een schilderij werd geschraapt (een schilderij dat een dégradé van de hemel voorstelt), waarna het schilderij binnenste buiten werd gekeerd en aan elkaar genaaid, zodat de ‘hemel’ zich aan de binnenkant van het masker bevindt en de vrijgekomen drab der onderliggende lagen aan de buitenkant zichtbaar wordt. Later werden daar nog de ‘hoorns’ of oren van een zotskap aan toegevoegd.
Dit ruimtelijk schilderij beschouw ik als een vermomming voor een zelfportret (de ogen vh masker bevinden zich precies op mijn ooghoogte), het is in mijn ogen een masker dat eerder toont dan dat het verhult..."
Charlie de Voet woont in Zulzeke en werkt in Ronse. Hij werkt ook deeltijds in de studio van Mark Manders. Hij behaalde zijn Masterdiploma aan het KASK te Gent met onderscheiding (2007). Hij ontving een eervolle vermelding bij de Grote Prijs Ernest Albert (2018) en de derde prijs bij de Landschapsprijs Michel Depyre (2016).
Zijn schilderijen bestaan uit vele lagen verf boven elkaar, van flinterdun tot zeer dik. Hij beschrijft het schildersproces zelf als een zeer arbeidsintensieve handeling waarbij de verflagen steeds stroever worden naar boven toe. De bovenste laag die ontstaat draagt in zich de sporen van de gebruikte penselen, het droogproces en de impact van de inwerkende krachten (zoals zwaartekracht) op de huid van het schilderij. Deze “huid” is tactiel en kwetsbaar, en verleid de toeschouwer om het werk van dichtbij te bestuderen en te willen aanraken, wat natuurlijk verboden is. Het niet-aanraken en het verlangen daartoe wordt ook deel van de beleving.
Ook het gegeven dat de dingen niet altijd zijn wat ze lijken is een duidelijke fascinatie van de kunstenaar. Zo speelt hij graag met de techniek van het trompe l’oeil door een kijkgat, kader of een bol te laten verschijnen als vreemde figuren die de “platte” illusie onderbreken om te vervangen door een gevoel van driedimensionaliteit.
“De kunst van Charlie De Voet gaat over het (on)vermogen om alle visuele prikkels en mentale denkbeelden te vatten in één beeld, een alfa en omega, het alles en het niets.” (Hans Martens)
Johan Gelper (BE)
Titel: Equilibrium with borrowed forms
Jaar: 2019
Techniek: sculptuur in staal, steen, plexiglas, polyester, epoxy, staaldraad, aluminium en verf
Afmetingen: 260 x 215 x 180 cm
Deze sculptuur is het resultaat van een serie experimenten dat een gebalanceerd systeem van orde construeert via een proces waarbij gevonden objecten georganiseerd en gecombineerd worden in een nieuwe constellatie.
Johan Gelper is geboren in Kapellen en leeft en werkt in Gent. Hij heeft schilderkunst gestudeerd aan het Sint-Lucas te Gent en behaalde tevens zijn postgraduaat aan het KASK. Zijn werk is te vinden in vele publieke collecties, waaronder die van het SMAK, de Verbeke Foundation en het SONS Museum. Hij exposeert regelmatig in België en Europa.
Wat opvalt in het werk van Johan Gelper, is zijn speelse manier om te traceren. Hij volgt, ontdekt, tekent, benadrukt die beweging die de immateriële wereld lijkt te verbinden met de werkelijkheid van tastbare dingen. De geestelijke wereld van ideeën en gedachten die elkaar aantrekken en afstoten, raken en loslaten, openen en sluiten, krijgt in Gelpers werk verrassende vormen.
Deze vormen ontstaan door de omgeving af te tasten, te bekijken en aan te voelen. Verhoudingen kleuren het spel van toestaan en vermijden. Gevonden objecten worden met elkaar gecombineerd in een nieuwe situatie. Verbindingen worden met een uitzuiverende nauwkeurigheid toegevoegd. Op geen enkel moment zal de kunstenaar daarbij het toevallige karakter van speelse elementen miskennen. Integendeel zijn humoristische kijk op de inbreng van het menselijk pogen om de wereld te vatten, een onvermoeibaar graven in materialen en technieken, geven het werk een blije uitstraling. Bewonderenswaardig is Johan Gelpers esthetisch gevoel om de zuiverheid der dingen in beeld te brengen.
In Gelpers vormgeving worden sporen van ons denken in de ruimte belichaamd. De ruimte zoals Gelper laat zien, geeft richting aan ons denken en handelen: voor staat in verbinding met achter, boven plaatst zich tegenover onder, diepte en oppervlakte vullen elkaar aan, snelheid toont de relativiteit van het stilstaan, enz.
De schoonheid van zijn werken spreekt uit de dynamische - geen statische dus, maar levendige balans in het samenspel tussen wat de mens maakt en veroorzaakt en wat hem vormt of sturing geeft.
Geschreven door Lief Brijs (2016)
Jonas Vansteenkiste (BE)
Titel: "Hütte" sculptures, nieuwe versie van zijn eerdere serie
Jaar: 2020
Techniek: metaal, hout, draad, leer en namaaklee
Afmetingen: 170 x 50 x 60 cm
Voor het design van zijn ‘Hütte’, dook Jonas in de artificiële, kunstmatige en dus culturele interpretatie van ‘huid’: een uitgebreide reeks van voorzichtig geselecteerde types leer en soortgelijk materiaal, handmatige samen genaaid om een cluster te vormen dat aan een industrieel gemaakte metalen staaf of haak hangt. Op deze manier slingert hij ons heen en terug tussen een zeer basaal, bijna ritueel aspect van dierenhuid en de contemporaine distantiëring van namaakmaterialen. De kunstenaar verwijst naar de bakermat van de architectuur: het 'bedekken' met dierenhuiden of tissues.
Theoretici zoals Gottfried Semper of Adolf Loos zagen de oorsprong van het huis in die "flaccid hut" of "tweede huid", terwijl pas later muren werden toegevoegd. De hut van Vansteenkiste lijkt samen te vallen met de identiteit van de bewoner. Hij kiest zorgvuldig de kleuren variërend van lichtbruin tot lichtroze en midden tinten voor een subtiele suggestie van de blote menselijke huid. Hier en daar herinneren ingenaaide klassieke ramen of deuren op modelschaal ons eraan dat deze 'huid' eigenlijk verlaten architectuur is. De convergentie van de termen 'huis' en 'huid' krijgt de vreemde aanblik van een weggehangen mantel. Waar is het wezen dat zo terloops zijn laatste verdediging hier achterliet? Is het onherroepelijk opgelost, of groeide een andere 'outside cloak' geruisloos onder deze huid, zoals een vlinder die zichzelf uit zijn cocon perst of een slang die van tijd tot tijd zijn oude schubben afschudt? Kan de "Hütte" de kunstenaar symboliseren, die zich in al zijn ontwapenende kwetsbaarheid volledig blootgeeft aan de wereld en er zelfs aan kan bezwijken? Of opereert hij sluw en neemt van tijd tot tijd een andere vorm aan als strategie, zoals een nieuw gebouw voor de verbeelding? (Frederik Van Laere)
Jonas Vansteenkiste woont en werkt in Kortrijk. Hij behaalde zijn master zowel als zijn master na master in kunst & design aan het KASK te Gent. Hij nam deel aan vele (inter) nationale tentoonstellingen en ontving diverse (inter) nationale beurzen en residenties, waaronder de Rucka Artist Residency in Letland (2020) en een residentie in het ZK / U Center for Art and Urbanistics in Berlijn (2016).
De werken van Jonas Vansteenkiste worden bepaald door ruimtes. Hij gebruikt verschillende media, zoals installaties, video, sculptuur, foto's en tekeningen. Hij verwijst naar en gebruikt - zowel fysiek als psychologisch - architectonische elementen.
Hij bouwt ruimtes op, of creëert situaties die het best omschreven kunnen worden als 'mentale ruimtes'. Mentale ruimtes vertonen gelijkenis met het concept "Denkraum", een begrip dat vooral voorkomt in filosofie en architectuur. 'Denkraum' kan worden gezien als het bouwen van muren, niet alleen in, maar ook vanuit de chaos van de eigen waarneming, emoties en gedachten om deze ervaringen en gevoelens op een duidelijke manier uit te drukken.
Met dit in gedachten, definieert en creëert Jonas zijn werken. Deze werken vertrekken vanuit een persoonlijke ervaring waarbij het anekdotisch wordt verplaatst naar de achtergrond waar het verder wordt gezuiverd tot een "basso continuo" waarop wordt voortgebouwd. Hij benadert het medium "installatie" als een referentie en ervaring. Zo plaatst hij de toeschouwer in een actieve rol: hij nodigt hem uit om in het werk te stappen en zich daarin - zowel mentaal als fysiek - te situeren.
De kunstenaar biedt ook de ruimte aan de toeschouwer om diens eigen persoonlijke ervaringen toe te voegen aan deze installaties, die niet alleen een "relevante" plek zijn voor de kunstenaar, maar ook voor de toeschouwer.
Dezelfde oefening wordt herhaald in zijn tekeningen: deze ruimtes zijn persoonlijker, dus een toeschouwer wordt alleen uitgenodigd door een starende blik ...
Bernardo Montoya (COL)
Titel: pintura pintura 1 ("painting-painting 1")
Jaar: 2011
Techniek: verscheidene
Afmetingen: 150 x 200 x 10 cm
Bernardo: "De Pintura-schilderijen zijn werken die reflecteren over de mogelijkheden van het schilderen als een vergroot veld waarbij wat erin te zien is geen schilderijen zelf zijn, maar picturale tekens. Sommige stukken lijken bijvoorbeeld op rotsen maar zijn gemaakt door verflagen over andere verflagen heen te leggen terwijl industriële materialen en procedures worden gebruikt. Deze schilderijen kunnen worden gezien als een soort fossiel dat bestaat uit jarenlange sedimentatie van verflagen waarop ingegrepen wordt door de kunstenaar en in de ruimte geplaatst om hun picturale toestand te verbeteren. Ze tonen het proces van het bouwen van verflagen op andere verflagen op andere verflagen op andere verflagen op andere verflagen op andere verflagen op andere verflagen op andere verflagen op andere verflagen verf op andere verflagen, inclusief alle vlekken en resten, die het idee van het picturale proces benadrukken.
Maar tegelijkertijd wordt de actie van het schilderen benadrukt - het idee van werk en proces, en tegelijkertijd de mogelijkheid dat de aard ervan spontaan is wordt in twijfel getrokken - door de theatrale setting van de werken. Deze schilderijen, die niets meer zijn dan de som van verf over andere verflagen over andere verflagen over andere verflagen over andere verflagen die aan de traditionele grenzen van het frame ontsnapten om de dialoog aan te gaan met de ruimte eromheen hen. Ze zijn geïnstalleerd als de aanwezigheid van een eeuwige gebeurtenis; van een handeling die naakt voor onze ogen verschijnt, zonder mysteries: verlicht. Ze zijn een uitnodiging om de indexen van deze schilderijen te zien als dingen op zich en niet alleen als middel met een extern doel."
Bernardo Montoya woont en werkt in Bogotá waar hij ook de Salón Comunal heeft opgericht, een plaats voor hedendaagse kunst. Hij studeerde plastische kunst (2006) en een Master kunstgeschiedenis/theorie van moderne en hedendaagse kunst (2009) aan de Los Andes Universiteit in Bogotá, en Schone Kunsten aan de Complutense Universiteit van Madrid (2004). Hij cureert en participeert in vele internationale exhibities. Zijn werk maakt deel uit van de Kunstcollectie van de Banco de la República de Colombia-MAMU. Hij werd geselecteerd om deel te nemen aan de III Bogotá Plastic and Visual Arts Biennial Prize (2014) en ontving een eervolle vermelding in de V Two-Dimensional Art Salon (Fundación Gilberto Alzate Avendaño, 2011).
Hij werkt met stratigrafieën, verflagen en boekformaties uit picturale vloeistoffen. Zijn werken tonen paden die relaties blootleggen tussen wetenschap en kunst en tussen natuurlijke objecten en door man made objecten.
Hoewel Montoya kunstenaar werd als een schilder, beschouwt hij dit medium steeds meer als een expanderende discipline. Hij staat het schilderij voor dat uit haar kader ontsnapt: een schilderij dat niet langer afhankelijk is van enige steun of beperking; maar dat enkel van zichzelf afhangt. In zijn puurste materialiteit onthult het schilderij elk van zijn overlappende lagen gedurende het hele productieproces tot zijn vorming. Onderweg legt het beslissingen, fouten en mislukkingen bloot, waarmee het de dialectiek tussen het spontane en het natuurlijke vergroot.
Laura Peña (COL)
Titel: Dust Sculpture #1
Jaar: 2019
Techniek: Schilderij/beeldhouwwerk uit stof
Afmetingen: 105 x 67 x 9 cm
Laura: "Mijn werk gaat over lagen: ik onttrek stof (materialen van een gebouw bijvoorbeeld) door middel van schapen over een bepaalde periode. Deze stof wordt dan een schilderij. Na het schrapen sorteer ik de kleuren zorgvuldig zodat ik met verschillende pigmenten kan werken. Voor dit specifieke werk dacht ik aan compositie, kleur en de elementen van een schilderij. Tegelijkertijd dacht ik aan het idee van een portret. En hoewel het een portret zonder gezicht is, toont het onder meer tijd, informatie en nostalgie: elementen die belangrijk zijn in portretten. Mijn werk heeft ook betrekking op de huid en het lichaam. Gedurende ons leven werpen we huid af; laten we het lichaam achter. Het vermengt zich met de rest. Ik schraap zodoende ook huid en ik werp ook huid af. Het lichaam is relevant in mijn "ritueel".
"Mijn werk is een benadering van hoe ons bestaan gedurende ons leven gemodelleerd en gedefinieerd wordt door betekenisgevende begrippen die bepalen wat als" realiteit "wordt beschouwd en hoe die" realiteit "- allicht materie - en" wijzelf ", buiten onze noties bestaan. Ik ben geïnteresseerd in de manier waarop subjectiviteit en onze percepties worden geconditioneerd door instructies, kennis, vooroordelen, riten en mythen die ons hele leven worden gerepeteerd en aangeleerd. Dit komt tot uiting in mijn werk als een poëzie waarin openbaringen en verhullingen het mogelijk maken om te geloven dat de werkelijkheid niet is zoals wij die zien, hetgeen leidt tot een bewustzijn van een werkelijkheid die niet bestaat als bepaald door dat bewustzijn."
Laura Peña is een Colombiaanse kunstenaar die in Gent woont en werkt. Ze behaalde haar BFA aan de Universiteit van Los Andes (Bogotá) in 2009. Ze nam deel aan en stelde verschillende tentoonstellingen samen in Colombia, Mexico, Argentinië en België. Ze was de artist-in-residence van 2014 voor het La Mancha-project uitgenodigd door kunstenaar Luis Hernandez Mellizo en georganiseerd door La Paternal Espacio Proyecto LPEP in Buenos Aires te Argentinië en het geselecteerde project van de #15 Regional Hall van the Colombian Cultural Ministry’s Curatorial Project en van de #8 Young Art Hall in El Nogal te Bogotá in 2015.
Het werk van Laura is in wezen een zoektocht naar identiteit, een zoektocht naar de betekenis van het portret als concept en een collectief begrip. Wat maakt het portret tot een portret? Door de elementen van de mogelijke identiteit van een fysieke ruimte te ontleden, probeert Laura antwoorden op die vraag te vinden.
Laura: "Ik beschouw mijn werk als een proces in lagen. Maar in plaats van verflagen toe te voegen of te verwijderen, verzamel ik stof (overblijfselen van een oude constructie bijvoorbeeld) door het ergens vanaf te schrapen (bijvoorbeeld van een muur, een bed, een deur ...). Dit trage proces van laag per laag stof afhalen wordt een dialoog en ik zie hierin een overeenkomst met de schilderkunst. Zelfs als ik een sculptuur maak van de resten die ik verzamel, heb ik het gevoel dat het een onderzoek in de schilderkunst is. De kleur is bijzonder belangrijk, aangezien het de manier is waarop ik het verhaal van datgene dat ik aan het schrapen ben ontdek, vergelijkbaar met hoe je het verhaal van een gezicht ontdekt tijdens het schilderen of fotograferen van markeringen als rimpels. Na het schrapen selecteer ik bijvoorbeeld zorgvuldig de kleuren zodat ik verschillende pigmenten kan hebben om te benadrukken wat ik heb ontdekt. In deze specifieke sculptuur dacht ik in termen van compositie, kleur en alle elementen waaruit een schilderij bestaat. Tegelijkertijd denk ik veel aan het idee van een portret, maar het is een portret dat geen gezicht heeft maar bestaat uit tijd, informatie, nostalgie, en andere elementen van het subject dat ik heb geselecteerd en van mezelf in relatie tot dit "iets/zijn"."
Lorena Espitia (COL)
Titel: Paused Relay
Jaar: 2019
Techniek: video, 15:55 min.
Afmetingen: wisselend
Titel: Cruise Control Runs Remote
Jaar: 2016
Techniek: video, 02:40 min.
Afmetingen: wisselend
Titel: Cruise Control Runs Remote
Jaar: 2016
Techniek: video, 02:40 min.
Afmetingen: wisselend
Lorena: "Mijn huidige werk is gebaseerd op een groep video-oefeningen waarmee ik het idee van een landschap probeer te verkennen als de weergave van een individuele plek en de kracht van basisbewerkingen van videobanden en -bewerking om een aantal sluimerende krachten te activeren binnen dit oude idee van "een landschap". Door toevallige ontmoetingen met sommige plaatsen die "deel uitmaken" van wat ik momenteel "hier" kan noemen te documenteren krijg ik een idee van de verschillende manieren waarop een plaats "zinvol" en/ of "zinloos" kan zijn (vanuit het standpunt van de menselijke of natuurlijke geschiedenis, esthetisch, voor mij, voor anderen, voor de camera).."
Lorena Espitia woont en werkt in Bogotá, Colombia. Ze behaalde een BFA aan de Academia Superior de Artes de Bogotá en een MFA aan het California Institute of the Arts in Los Angeles, Californië. Ze exposeert regelmatig in Latijns-Amerika, de Verenigde Staten en Europa. Ze nam ook deel aan verschillende residenties in Duitsland, Colombia en Mexico en won vele prijzen voor jong kunsttalent (o.a. Artecámara seccion 2018).
Lorena’s werk is, of gaat in dialoog met de schilderkunst en stelt deze in vraag. Het idee wat schilderkunst, en de schilder, eigenlijk is wordt sociaal en maatschappelijk gedefineerd en gelimiteerd (ondanks het bestaan in vele vormen).
Lorena: “vaak beantwoorden mijn projecten aan specifieke situaties dat me toestaan mijn eigen positie als artiest te destabiliseren door het verkennen van heterogene representeerbare strategieën – zoals adverteren en grafisch design, vroeger Russiche avant-garde en populaire paleontologische kennis, of zelfs Godards vroege films en vernaculaire science fiction – en het onderzoeken van de mogelijkheden van onbekend materiaal.”
Polien Boons (BE)
Titel: Untitled
Jaar: 2020
Techniek: collage, papier op papier.
Afmetingen: 2 collages of 83 x 113 cm each
Polien: "Inspiratie voor mijn eigen beeldend werk haal ik steeds uit een onbevangen attitude van verwondering waarmee ik de wereld rondom mij percipieer. Het falen van de menselijke drang om de wereld rondom hem te controleren wordt gekoppeld aan de allesoverheersende kracht van de natuur en resulteert daardoor in een fascinatie voor de notie van het sublieme. Doorheen mijn hele artistieke werk ben ik steeds gefascineerd geweest door de menselijke drang om alles aan zichzelf te onderwerpen. De mens ziet zichzelf als middelpunt, referentiepunt in het heelal. Hij tracht de wereld via wiskunde en technologie op te delen, begrijpelijk te maken, in structuren te vatten. Toch wordt het in mijn werken vaak duidelijk dat dit verlangen volgens mij onbereikbaar is, de natuur valt niet te vatten door de menselijke ratio."
Polien Boons woont en werkt in Mechelen. Ze studeerde grafiek in Brussel en behaalde haar master in de beeldende kunsten aan LUCA School of Arts in Brussel (2014). Ze exposeert regelmatig in de Benelux en Frankrijk en was artist-in-residence bij de STRT kit Antwerpen 2016-2017.
Polien Boons analyseert en deconstrueert de ruimtelijke wereld rond zich, onder meer via het creëren van collages. Ze laat zich daarvoor inspireren door schrijvers als Italo Calvino en Georges Perec, bijvoorbeeld door zijn Espèces d'espaces (1974) waarin hij uitvoerig de ruimte rond zich beschrijft. Polien hanteert deze ruimtelijke, objectieve methode in haar collages en installaties waar ze in de eerste plaats deconstrueert met het knippen en vormen van abstracte figuren en ten slotte het zeer menselijke proces van structuren, organiseren en opnieuw betekenis scheppen doorloopt. Ze legt hierbij ook de focus op de menselijke noodzaak om alles rond zich te structuren en diens onkunde in omgaan met de ons omringede chaos.
Ook kleur fascineert haar, specifiek de structurele kleuren die het licht weerkaatsen en nooit vervagen. Ze zijn in de natuur vindbaar op de vleugels van kevers en van morpho-vlinders. Ze gebruikt dit motief soms in haar werk. Het liefste zou ze deze kleur omzetten in een nieuwe verf die dus nooit gerestaureerd zou moeten worden.
Barbara Rink (NL)
Titel: When There’s Nothing Left To Say (installation)
Jaar: 2020
Techniek: Installatie: acryl op papier en hout
Afmetingen: Ong. 3 x 3 m
Titel: Still#1
jaar: 2019
Techniek: Giclee print op Hahnemuhle Rag Paper
Afmetingen: Tweeluik, tezamen: 50 x 140 cm
Barbara Rink maakt ruimtelijke ‘pop-up’ papieren installaties, fotografie, schilderijen en geschilderde objecten waarin de grenzen van de schilderkunst worden verkend. Daarin vergroot ze het karakter van de schilderkunst uit; illusie van ruimte, tijdelijkheid versus eeuwigheid en het spanningsveld tussen twee-en driedimensionaliteit. Hierin speelt het zichtbare kleurenspectrum een centrale rol. Als intrinsiek element in de wereld om ons heen heeft kleur een verbindende factor en is bepalend in de ervaring van Rinks werk. Haar kleuren extraheert Rink uit de natuur, wetenschappelijke onderzoeksmethodes en de relatie tussen emotie en kleur.
Barbara Rink (1978) woont en werkt in Amsterdam (NL). Na het behalen van een BFA van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag is haar werk zowel in Nederland als internationaal te zien geweest. Ze heeft deelgenomen aan verschillende kunstenaarsresidenties, waaronder URRA in Argentinië, Santa Fe Art Institute (VS) en Vermont Studio Center (VS). Naast haar artistieke praktijk doceert Barbara Rink film in het Eye filmmuseum en geeft ze les aan de Academie van Beeldende Kunsten Minerva in Groningen en de Artez School of Interior Design in Zwolle.
In haar installatiewerk gebruikt Barbara de basiselementen van de schilderkunst als sculpturale componenten. Ze ontleedt schilderkunst in uitgesneden vormen, hellingen, lijnen, schaduw en licht. Deze komen samen in fragiel ogende structuren, die constructies van de geest weerspiegelen. Door verschillende momenten in de tijd te suggereren die op hetzelfde moment plaatsvinden, zoals het uit elkaar vallen en het in aanbouw zijn, onderzoekt ze organische en cyclische processen en voegt ze een performatieve kwaliteit toe aan vaste werken. Vanuit een perspectief van magisch denken beschouwt ze de mogelijkheden van schilderen en kleur als middelen om driedimensionale ruimte te verkennen.
Juan R. Varon (COL)
Kunstenaar Juan R. Varon toont het volgende (bestaand) werk:
Titel: Blue Painting
Jaar: 2020
Techniek: Olieverf op doek
Afmetingen: 110 x 150 cm each
Varon: "Ik word, in eerste instantie, geraakt door situaties die ik zie in de wereld. Ik vraag me af wat ze zijn, ik ben benieuwd hoe ze zijn: naar de mogelijkheid van hun precieze visuele configuratie die nooit uit mijn gedachten hadden kunnen komen.
Schilderen is voor mij de plek om te reageren op die situaties, omdat het probeert deze te begrijpen door middel van representatie. Echter, het meest opwindende aan schilderen is het struikelen tijdens het proces: op het pad van mimesis ontstaan er nieuwe, onvoorziene gebeurtenissen op het oppervlak. Deze nieuwe gebeurtenissen (overlappende lagen, pigmentclusters) veroorzaken spanningen in relatie tot het canvas. Ik ben geïnteresseerd in de aanwezigheid van schilderen, de spanning die het kan overbrengen, eerder dan het beeld zelf.
Als het maken van kunst de wereld een bevestiging geeft, dan is het onvoorziene of het echte karakter van het materiaal een waarde die ik koester om te delen.."
Juan R. Varon is een Colombiaanse kunstenaar die leeft en werkt in België en Colombia. Hij behaalde zijn BFA aan de Universiteit van Los Andes (2012) en momenteel bezig aan zijn MFA aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen. Hij was de artist-in-residence van 2016 in het CAMAC Centre d'art Marnay Art Centre in Frankrijk. Hij exposeert regelmatig in Latijns-Amerika maar ook internationaal.
Lieven Cateau (BE)
Titel: City Walks
Jaar: 2020
Techniek: Houten panelen beschilderd met acrylverf en vernis
Afmetingen: 40 x 30 cm (4 keer); 33 x 26 cm; 25 x 20,8 cm(3 keer); 24 x 19 cm; 23 x 20 cm
Lieven: "De tien kleine werken genaamd “City Walks” verwijzen naar mijn fascinatie voor stedelijke structuren. Het idee hiervoor is ontstaan in Mumbai en Bangkok. Tijdens het werk ervaar ik de serie als choreografieën en partituren dat continu onderhevig zijn aan veranderingen. De serie bestaat uit tien kleinere houten panelen, beschilderd met acrylverf en diverse vernissen."
Lieven Cateau genoot buiten 'Reclame Vormgeving’ aan Luca School Of Arts niet echt een opleiding. Studies aan andere instituten maakte hij nooit echt af, het leken hem eerder proeverijen. Sinds de eeuwwisseling is hij actief als curator van grotere kunstevenementen en bezieler van kleinere kunstencentra. Hij opereert onder de naam 'Strictly Rabbit'.
Sinds jaren resideert Lieven Cateau voor bepaalde, langere periodes in miljoenensteden. Het werk dat hij sindsdien maakt ontstaat uit telkens terugkerende, repetitieve elementen. Tijdens het werkproces worden die ingridiënten geleidelijk aan vernietigd door het bedenken van pistes. De denkpistes houden in dat er spontaan lijkende sporen worden aangebracht. Het werk is pas af als het rust uit straalt. Dezelfde rust die de kunstenaar overvalt op het moment dat hij het voortrazende ritme van een bepaalde stad weet te doorgronden. Het draait rond het ordenen van chaos.
De laatste reeks werken is geïnspireerd door het busverkeer in Lima. Het betreft de situaties die ontstaan aan overdrukke verkeerspunten. Een nooit stoppende, voorbij denderende stalen carousel die moet worden veroverd door een steeds aanzwellende massa passagiers. Een nooit bedachte danschoreografie. Je kan de werken ook benaderen als partituren, waarin bollen staan voor percussie, lijnenspel voor overige instrumenten.
Tekst door Laura Morani
Sonja Geens (BE)
Titel: Layers muffle the sound (1,2,3,4,5)
Jaar: 2020
Techniek: bijenwas, boomhars, olieverf, hout
Afmetingen: 30 x 40 cm elk
Het werk is geïnspireerd op de verweerde teksten van oude grafzerken. De tijd die woorden wist en vasthoudt wat echt belangrijk is.
Het is opgebouwd met dunne waslagen. Elke nieuwe laag bouwt verder op de onderliggende: doordringt, versmelt, verstoot, verzacht, versterkt, vervult, vertroebelt, ...
De onleesbare schrifturen zijn ‘luisteroefeningen’, ontstaan vanuit een verlangen naar verstilling en verbinding.
Hoe meer lagen je wegschraapt, hoe meer de stilte zich laat horen.
Sonja behaalde het diploma 'Geaggregeerde voor het lager secundair onderwijs, beeldende vorming' aan de Sint-Maria te Antwerpen waarna ze 30 jaar lang Lector beeldende vorming was in de kdG-lerarenopleiding. Nu woont en werkt ze in Gent waar ze samen met haar partner de galerij Re-Mains runt. Daarnaast stellen ze hun werk tentoon op talrijke groepstentoonstellingen (o.a Stadsfestival Watou 2019) en andere cultuurprojecten. Met hun galerij Re-Mains nemen ze jaarlijks deel aan het galerij-event Gent Soirees en aan GANDA (Gent Antiques Design Art).
Sonja is een beeldend kunstenaar die haar visie vastlegt in dunne lagen acrylverf, water, hars en soms ook andere fragiele materialen zoals bijenwas, oud papier, gaas en antieke textielwerken. Haar figuren bestaan op een klein formaat en lijken ergens ver weg in het geheugen rond te dwalen.
Haar werk is sober, kwetsbaar en bestaat uit een mengeling van emotie, toeval en vage herinneringen.
Gert van Dessel (BE)
Titel: Random cuttings 1, 2, 3, 4 with open frame 1, 2, 3, 4
Jaar: 2020
Techniek: papier, textiel, pigment, hars
Afmetingen: 52 x 32 x 2 cm per cutting
Het werk is een compilatie van versneden papier dat een willekeurig patroon vormt. Een patroon dat gefilterd werd door overtrokken textiel en dat doorgeeft op hars.
Gert behaalde zijn opleiding Plastische Kunst met grootste onderscheiding aan het HONIM (Hoger Onderwijs van Imelda) te Brussel. Gert woont en werkt in Gent waar hij samen met zijn partner de galerij Re-Mains runt. Daarnaast stellen ze hun werk tentoon op talrijke groepstentoonstellingen (o.a Stadsfestival Watou 2019) en andere cultuurprojecten. Met hun galerij Re-Mains nemen ze jaarlijks deel aan het galerij-event Gent Soirees en aan GANDA (Gent Antiques Design Art).
Gert is lichtkunstenaar en verkent de grenzen van materialen door deze onder meer te combineren met verweerde vondsten. Zijn nomadische zoektocht brengt een heel archief aan materialen met zich mee dat hij door de jaren heeft gebruikt en levert steeds weer een nieuw beeld of vorm op. Hij brengt graag heden en verleden samen in sobere beelden waar men niet altijd direct iets kan in herkennen maar altijd een kunstzinnig verhaal achter verborgen ligt.
Emma van Roey (BE)
Titel: Forever until it is no more
Jaar: 2020
Tecniek: white sand, textile yarn and paraffin
Format: variable (6 works)
Emma: "Het heden, die periode van onzekerheid, probeer ik op een obsessieve, tactiele manier in handen te krijgen met onproductieve, verspilde, buitensporige tijd, activiteiten die niet leiden tot het creëren van een duurzaam project. Hierdoor kan ik de materialen beschermen die niet kunnen worden vastgehouden. Ik houd vast aan een herhaling in mijn act en werk die uiteindelijk zelfs het aanhoudende kan volstaan.
De tijd die ik met mijn materialen besteed, beschouw ik als een materiaal zelf. Ik speel met de tijd. Mijn werk weerspiegelt hoe ik ermee omging en bereikte zo zijn uiteindelijke uiterlijk.
Met mijn installaties vraag ik me af of het mogelijk is om uit deze creatie te stappen zonder veranderingen aan de wereld op te leggen. 'Mijn' wereld in relatie tot 'de' wereld.
Ik heb een fascinatie voor het tactiele aspect van textiel. Voor mij is textiel als een tweede huid waardoor ik situaties op een gevoelige manier kan voelen.
Het is een manier om de wereld waar te nemen. Het is mijn manier om de wereld waar te nemen."
Emma van Roey is een belgische kunstenaar die werkt in Gent en Maastricht. Ze haalde haar master in 2016 bij het LUCA te Gent. Ze exposeert regelmatig in de Benelux en Zwitserland. Ze was de artist-in-residence van 2019 aan de Jan van Eyck in Maastricht. Ze creëert installaties die vragen om te reflecteren over tijd via het kwetsbare repetitieve proces van werken met zand, draad en hout. Ze creëert installaties die vragen om te reflecteren over tijd via het kwetsbare repetitieve proces van werken met zand, draad en hout. Haar beelden bestaan in het moment zelf en lijken zich vast te klampen aan elkaar op bijna poëtische wijze, monumentaal in de ruimte maar fragiel in het grotere geheel. Met haar herhaling van wat men een nutteloze actie zou kunnen noemen herinnert ze detoeschouwer aan de onmogelijkheid van grip te krijgen op de dingen die ons toch weer ontsnappen.
“Emma’s beelden zijn pogingen om te omringen, te behouden wat niet omringd en behouden kan worden. Tijd moeit zich in het creatieproces, maar Emma gaat door tot ze tot een intentioneel beeld komt dat bestaat voor een moment. Dan laat ze tijd en verval hun werk doen. Het verloren beeld op de grond, los zand, roept vele vragen op bij de toeschouwer.”
Projectiedirectie door
LAURA PEÑA
in samenwerking met
JOLIEN VERDOODT
De tentoonstelling is gebaseerd op de connecties tussen mensen uit verschillende plaatsen. Het project wordt georganiseerd op basis van samenwerking, uit eigen middelen (d.m.v. self-management) en de middelen van de kunstenaars. We proberen budget te verzamelen om sommige artiesten te helpen bij het dekken van een deel van hun reis- en transportkosten. Als u ons wilt steunen, in het algemeen of voor een specifiek project, volg dan onderstaande link om te zien hoe.